چقد خوب میشد هرکس روح یه شاعر و خواننده رو تو خودش میداشت!
البته کمم نیستن کسایی که اینجورین.
میدونین از چه نظر میگم؟
ازون نظر که بی هیچ توقعی عشقشون رو بیان میکنن!
انتظار هم ندارن که حتما عاشقشون باشی! فقط میخوان که باشی.
بودن بعضیا واسه یه دل که بی قراره همون یه بعضی نفره(!)، خیلی آروم کننده است.
هعییی...
فقط حرفش آسونه! مثل هر کار دیگه.
هم شاعر و خواننده بودن سخته، هم بودن و موندن!
پ.ن: رو این پست اصلا کار نشده، خیلی خیلی یهویی و بی مقدمه نوشته شد که حداقل ویرگول بدونه سالمم?
