سلام!
فکر می‌کنی اگر تا به حال به قول‌هایی که به خودت داده بودی وفا می‌کردی، الان کجا بودی؟!ا
چند روز پیش با این سوال وحشتناک، توی یکی از پست های اینستاگرام مواجه شدم و باید اعتراف کنم که حقیقتا جوابش از خودش هم وحشتناک تر بود.
همه ما، تونلی مخوف و تاریکی از ایده ها و برنامه ریزی هایی پشت سرمون داریم که هیچ وقت بهشون عمل نکردیم.
دوره هایی فراموش شده یا نصفه و نیمه ای که قرار بود ما‌رو به درآمد برسونن، تمرینات صرفا چند روزه‌ی ورزشی که قرار بود مشکل گشای اضافه وزن‌ما باشن و یا تصمیم های به ظاهر سفت و سخت آخر شبی برای بقیه سال رو سحر خیز بودن... اما نشد! فکر می‌کنید چرا؟! به این بعد از یک مدت انگیزه‌مون رو از دست دادیم و دیگه ادامه‌شون ندادیم، درسته؟!
کاملا غلطه! می‌دونید چیه؟ توقع ما آدم ها از انگیزه، مثل توقع بعضی‌ها از کنکور می‌مونه. همینقدر سطحی و همینقدر زیاد!
به قول متمم: " انگیزه به معنای نیرو و یا انرژی هدفمند می‌باشد."
آیا ما هر ساعتی از روز یا تمام روزهای سال، انرژی و یا نیرو ثابت و یکسانی داریم؟... مشخصا خیر! بنابراین چطور اهدافمون رو به انگیزه ای گره بزنیم که از جنس انرژی و نیرو هست و بنابر ذاتش همیشه یکسان نیست!
این‌موقع‌ست که اهداف با کوچکترین خستگی و نا‌امیدی دستخوش نابودی می‌شن و تبدیل به آدم هایی می‌شیم که دیگه به خودشون و قابلیت‌هاشون اعتمادی ندارند و اینجا‌ست که باید به رمز پیروزی بشریت یعنی عادت پناه ببریم.
این آقای سرحال و شادی که توی تصویر می‌بینید در دوران دبیرستان به علت اصابت چوب بیس بال به صورت به صورت عمدی و برای معالجه توسط کادر درمان به کما برده شد و تا مدتی هم چشمش هنگام بازدم از کاسه‌ی چشم بیرون می‌زد!... بماند که چطور شفا یافت!... اما به خاطر مشکلات جسمی از تیم بیس‌بال مدرسه به صورت محترمانه اخراج شد ولی اون تونست به وسیله عادت های خویش چند سال بعد در دوران دانشگاه، بعد ها در زندگی کاری به موفقیت های بسیاری از جمله نوشتن کتاب پرفروش عادتهای اتمی می‌شه اشاره کرد که ریز تمام این‌ها رو می‌تونید توی کتابش مطالعه کنید.
در مقدمه این کتاب خواهید خوند که چطور عادت ها اون رو به موفقیت هاش رسوندن. به این جمله دقت کنید:
تغییراتی که در ابتدا کوچک و نه‌چندان مهم به نظر می‌رسند، در کنار یکدیگر به نتایج بزرگ و قابل توجهی ختم خواهند شد... کیفیت زندگی ما غالبا به کیفیت عادت‌هایمان بستگی دارد.
می‌دونید؟ مغز ما برای بقا طراحی شده و نه پیشرفت. بنابراین احتمال اینکه تمام روز یک‌جا بشینیم و استراحت کنیم، شرایط مطلوبی برای مغزمون به حساب می‌‌آد چون در این حالت خطری تهدیدمون نمیکنه. این مدل مغزی رو از اجداد غار‌نشونمون به ارث بردیم. زمانی که تنها دغدغه، خورده نشدن توسط حیوانات و پیدا کردن حیواناتی برای سیر شدن بود!
پس گول مغز شیطونتون رو نخورید! به احتمال زیاد چیزی که اسمش رو انگیزه یا حوصله می‌زارید می‌تونه یک سیستم دفاعی از طرف مغز محافظه کارتون باشه.
در نتیجه باید اهمیتِ داشتن یا نداشتن انگیزه برای ما جزو پایین ترین موارد لیست باشه و به جاش کاری رو که فکر می‌کنیم درسته هر روز ،حتی اگر حوصله یا انگیزه کافی و به اندازه ی زمان تصمیمی گیری برای انجامش رو نداشته باشیم، انجام بدیم.
از همراهی شما سپاسگذارم.
برای مطالعه جزئیات بیشتر از عادت و نحوه عادت‌سازی، می‌تونید به کتاب‌هایی مثل قدرت عادت و عادتهای اتمی که الهام بخش من برای نوشتن این متن بودند، مراجعه کنید.
