سفرنامه آلمان

گفتند از ايران و زراتشتِ پيمبر

وقت است از ايرانِ مسلمان بنويسم

از شير خداوندِ جهان حيدرِ كرّار

از مملكتِ رستمِ دستان بنويسم

از گيو سخن سر كنم از غيرتِ گودرز

از زالِ زر و سامِ نريمان بنويسم

از زمزمه يِ روشنِ نوروزِ فرهمند

از عيد نظر كردة ی قربان بنويسم           

 از مرسدس و پتّي و اسميت نوشتند

از عفّت و از عصمت و احسان بنويسم

ايران من اي كشور آيين و نيايش

وقت است كه از ايزد و يزدان بنويسم

تو هستي و عيب است در آيينه ي رحمان

از وسوسه وسوسه يِ شيطان بنويسم

بنماي رخ اي قرصِ قمر در شب خاور

تا يك قلم از باغ و گلستان بنويسم

بگشاي لب اي لعبت فرزانة ی مشرق

تا يك شكر از قندِ فراوان بنويسم

از صبحِ نشابور و شبِ عاشق ديهوك

از خلوتِ نيمه شبِ كاشان بنويسم

از ظهر و شب و صبح غزلخورده يِ سلماس

از صبح و شب و ظهر سراوان بنويسم

از بيهق و از قُرقي و از قُمشه و قُروه

 از كوچه و پس كوچه ی كرمان بنويسم

از مهنه و آن خير و سعادت كه شنيدي

از خاكِ علا پرورِ سمنان بنويسم

از رودكي و جويِ خوش زمزمه هايش

از شعر منوچهريِ دامغان بنويسم

از سعدي و آن شهد فصاحت كه چشيدي

 از حافظ و از كوچة ی رندان بنويسم

از مولوي و مطربِ خوش قي قي و قاقا

از صائب و آن طرزِ دگرسان بنويسم

از ناصر خسرو بنويسم به رهايي

از واقعه ي ِدرة ی يمگان بنويسم

از زمزمه يِ روشنِ فردوسيِ طوسي

آن هيربدِ داهي و دهقان بنويسم

تا كي بنويسم بنويسم؟ ننوشتم

 ننوشتم و هوها هله هي هان بنويسم

گفتند و شنيدي مثلِ بوسه و پيغام

آيينه بياريد نمايان بنويسم

از لقمه نوشتند و روا نيست ، رسيدست

 هنگام كه از حكمت لقمان بنويسم        

   از پرورشِ تفرش و آموزشِ ترشيز

از قدمتِ فرهنگِ تبادكان بنويسم

از مدرسه يِ شمس وغزالي به نجابت

 از مكتب شير از وصفاهان بنويسم

در زخم رسيدم كه زمرهم بزنم دم

با درد نشستم كه ز درمان بنويسم

آخر به چه رويي بنويسم ز فرانكفورت

تا مي شود از مشهد و تهران بنويسم

چشمت نكند ميلِ تماشايِ رو سِلسهايم

يك شمّه گر از خاكِ خراسان بنويسم

يك زخمه گر از گوشة ی موسيقي شيروان

يك پرده گر از نغمة ی قوچان بنويسم

زيباست اگر راين و فريباست اگر ماين

بگذار كه از بند فريمان بنويسم

برلين تماشايي و آن جلوة ی جذاب

 بگذار كه از شهرك واوان بنويسم

از ظهر تموز و نفس ساردوئيهّ

و آن سرديِ آتش خورِ سوزان بنويسم

از نيمه يِ ديماه و شبِ داغِ هويزه

وان گرميِ پنكه خورِ عطشان بنويسم

از اوّل صبح و سحرِ شاعرِ تبريز

در آيينة ی باغ گلستان بنويسم

از شُرلق و دَلفارد و سرومال و سرعين

از اين بنويسم من و از آن بنويسم

از جادة ی دورِ كمرِ كوه كشيده

 از گردنة ی سنگي سنگان بنويسم

 از جلوة ی ريژاب در آيينة ی مهتاب

از گردنة ی زيدر و حيران بنويسم

دريايِ خزر را همه ديدند و شنيدند

 از سقّز و دريايِ مريوان بنويسم

از كُلن مگوييد و اجازت بدهيدم

 از جلوة ی ماسولة ی گيلان بنويسم

 از جنگل و درياي نشسته به برِ هم

از پيچ و خم جادة ی گرگان بنويسم

تو زرد در آيند درختان اروپا

سرسبز اگر از طبرستان بنويسم

يك عمر سخن گفته ام از خوبي ايران

خوب است همينگونه كماكان بنويسم

بگذار كه دور تو بگردم وطن من

 مگذار كه از گردشِ دوران بنويسم

چشمِ من و دامان تو اي دامنة ی پاك

مگذار كه دور از تو و دامان بنويسم

من ابر بهارانم و آمادة ی باران

بگذار كه درپايِ تو گريان بنويسم

درپايِ تو در خونِ خود اي مرزِ سحر خيز

قسمت شود اي كاش كه غلطان بنويسم

من آب خرابات تو را خورده ام اي خاك

با نام تو ، مرگم ! اگر از نان بنويسم

فرمان بده اي خاك كه چون خامة ی بي باك

سردر پي تو در خطِ فرمان بنويسم

يك عمر سرودم من و افسوس نشد هيچ

در شأن تو يك بيتِ درخشان بنويسم

تاريكي و افسردگي وهاي! دريغا!

شرمنده! نشد روشن و رويان بنويسم

در شأنِ وطن بهتر از اين شعر پريشان

شرمنده ! نشد چامة ی شايان بنويسم

تا چاپ كنم تازه ترين چامة ی خود را

نامه به چه بَهمان و چه مَهمان بنويسم؟

رايانه نمي خواهم و وبلاگ ندارم

نامه به كدامين دهِ ويران بنويسم؟

همشهري و جام جم و پُر فرق ندارد

نامه به چه نام و به چه عنوان بنويسم

نامه به هر آن كاغذ اخبار كه در چاپ

تأخير ندارد خوش و آسان بنويسم

سوغاتيِ آلمان من اين تازه قصيدست

خوب است كه مكتوب به كيهان بنويسم

تا چاپ كند شعر مرا شايد و از نو

بنشينم و يك چامة ی ميزان بنويسم

يك چامة ی ديگر پر از آزادي و آواز

بي سرزنشِ خارِ مغيلان بنويسم

يك چامة ی ديگر كه در آن نيست حديثي

هر آينه از فتنة ی ديوان بنويسم

يك چامة ی خوش منظره با مقطع مهتاب

با مطلعِ خورشيد درخشان بنويسم

يك چامة ی ديگر كه درآن رنگ پريدست