برای بیشتر شدن تولید ما نیاز به بهره‌برداری بیشتر از مواد اولیه زمین داریم. هرچه مصرف بیشتر شود تولید نیز بیشتر می‌شود. تولید علاوه بر اینکه بهره‌برداری از منابع زمین را شامل می‌شود، پسماندهایی را نیز با خود به همراه دارد که موجب گرمایش زمین و آلودگی هوا می‌شوند. با بیشتر شدن این پسماندها و رها شدن گازهای گلخانه‌ای هوای زمین گرم‌تر می‌شود. این امر باعث بروز پدیده‌های جغرافیایی و اقلیمی عجیبی می‌شود که به زندگی بشر آسیب می‌رسانند. فیلم جایی آغاز می‌شود که بشریت با این پدیده‌ها مواجه شده است و برای اینکه این پدیده‌ها را کنترل کند، دستگاهی می‌سازد تا آب و هوا را کنترل کرده و زندگی عادی را دوباره به انسانها برگرداند. اما سوال این است که اساساً کنترل آب و هوا ممکن است؟ یا اصلا چاره وضعیت زمین کنترل آب و هوای آن است؟ جواب سوال اول بله است. یکی از راه‌های کنترل آب و هوا و اقلیم باور کردن ابرها است که با دادن یدید نقره به ابرها انجام می‌شود. اما این روش ضررهایی را نیز دارد. به طور مثال اگر ما ابرهایی را بارور کنیم تا در جایی که خشک است باران بیاید، جای دیگری که ابرها در آنجا شروع به باریدن می‌کردند خشک می‌شود. بهترین راه برای جلوگیری از گرمایش و کنترل آب و هوای زمین، قطع کردن آلودگی‌هایی است که باعث این تغییرات می‌شوند. اما از چه روشی؟ بسیاری از دانشمندان برای اینکه دی‌اکسید کربن وارد جو نشود، رای به دفن آنها در اعماق اقیانوسها و زمین یا تولید محصولات از آنها داده‌اند. اما گنجایش زمین و مصرف انسانها به اندازه‌‌ای نیست که بتوانیم این کار را برای آلودگی‌ها انجام دهیم و مقدار این آلودگی‌ها بسیار بیشتر از گنجایش است. تنها راه کارآمد و عقلانی‌ای که برای کاهش این آلودگی‌ها و کاهش این گرمایش وجود دارد، کاهش تولید است که در گرو کاهش مصرف است. در اول اشاره کردیم که ریشه ایجاد تمام این گرمایش و افزایش آلودگی، افزایش تولید و بهره‌برداری از زمین است. انسان مدرن بیش از حد نیازش مصرف می‌کند و در نتیجۀ این مصرف ما شاهد تولید بیشتر ن که باعث آلودگی و گرمایش می‌شود هستیم. در نتیجه با بررسی روش‌های کاهش این آلودگی‌ها و کنترل آب و هوای زمین و دقت در آسیب و منفعتی که هرکدام می‌رسانند، بهترین راه برای کنترل آب و هوا، قطع آلودگی‌ها و بهترین راه قطع آلودگی‌ها، کاهش تولید و در نتیجه مصرف است که اول از همه ریشه تمام مشکل است و راهی است که کمترین ضرر را دارد. آن ضرر هم صرفاً شامل قشری می‌شود که از این تولید و مصرف سود می‌برد و ابزار تولید را در دست دارد. طبقه سرمایه‌دار.
ایلیا ناصری
