نقد فیلم بچه مردم

فیلم بچه‌ی مردم به لطف حضور بازیگران سرشناسی مانند رضا کیانیان،گوهر خیراندیش، حسن معجونی و بهروز شعیبی توانسته توجهات را به سمت خود جلب کند. اما این جسارت را داشته که چهار بازیگر اصلی اش را از میان چهره های شناخته نشده انتخاب کند.

داستان حول ماجرای چهار پسر یتیم می گردد. ابوالفضل، یکی از آن چهار پسر و شخصیت اصلی فیلم است. همانی که باهوش تر و سر به زیر تر از آن سه نفر دیگر است. کلیشه ای آشنا از یک پسر خوب ایرانی!

چهار پسر از یتیم خانه بیرون انداخته می شوند. اوایل انقلاب است و پسرها می روند که زندگی مستقل خود را آغاز کنند. اولین مشکل آنها، کار و مسکن و غیره و غیره نیست. اولین دغدغه‌ی آنها حتی پیش از پیدا کردن خانه، این است که بدانند از کجا آمده اند. گویی شرط لازم برای ساختن آینده، آگاهی از گذشته است. آنها به دنبال هویت خود می‌گردند.

پسرها سراغ زندگی خود می روند و رفته رفته از هم جدا می‌شوند. اما ابوالفضل هنوز نتوانسته با گذشته کنار بیاید. تجربه های متفاوت و بی ربط به همِ ابوالفضل سرانجام با یک پیام اخلاقی، به خوبی و خوشی به سرانجام می‌رسد. او سرنوشت را می‌پذیرد و هویت خود را می سازد.

داستان فیلم، پراکندگی عجیبی داشت. گاهی به جاده خاکی می‌زد اما باز برمی‌گشت به مسیر اصلی. در نهایت اما موضوع تمام موقعیت ها، پسری بود که به دنبال هویت می‌گشت. و البته پسری ساده و بی تجربه که آماده‌ی تأثیر پذیرفتن از هر چیز و هر کسی است.

حضور او در موقعیت های متنوع بر اساس شانس و اقبال رخ می‌داد. شاید به دلیل اینکه ابوالفضل از هر موقعیت جدیدی استقبال می‌کرد و اجازه می‌داد باد او را به این طرف و آن طرف ببرد. این ویژگی فرصت تأثیرگذاری را از فیلم می‌گیرد. چرا که قهرمان فیلم، بی اراده تر از آن است که تصمیم نهایی او نیز جدی گرفته شود.

فیلم در ژانر کمدی و زندگینامه ای است. با حال و هوای دهه شصت و فضاسازی رنگی و زیبا. رضا کیانیان بهترین بازی در فیلم را دارد. شخصیت اصلی نیز بازی خوب و قابل قبولی داشته. گرچه شخصیت او در ابتدای فیلم برای مخاطب شکل نمی گیرد. اما با جلوتر رفتن فیلم این مشکل بر طرف می‌شود.