🟣 در آغاز انیمیشن «پسر دلفینی ۲» به موضوع قهرمان سازی میپردازد. موضوعی که در پایان و زمان کاملاً مناسبی به آن رجوع میشود و این آغاز و پایان به درستی عمق معنایی به اثر میبخشد. معنایی که هم مناسب مخاطب کودک و هم بزرگسال است. و از همه مهمتر به هیچ عنوان تبدیل به شعار نمیشود.
🟣 داستان انیمیشن بسیار متکثر است. تکثر در داستان یک ویژگی است و قوت یا ضعف نیست. اما در میانهٔ فیلم بیننده ممکن است از شدت شلوغی داستان کمی گیج بشود. البته که در پایان داستان به وحدت میرسد و اوج داستان و پس از آن گره گشایی هر کدام در جای درست خود قرار میگیرد. پایانبندی نیز با وجود طنز جذابی که دارد، مخاطب را در بلاتکلیفی درباره شخصیت اصلی داستان میگذارد.
🟣 در پرده اول یک ایراد فنی به چشم میخورد. زمانی که شخصیت جاسم از جزیره نامه مینویسد، در حالی است که کمی قبلتر جاسم با پسر دلفینی صحبت میکرد. ما نمیفهمیم که او دقیقا کی آنجا را ترک کرده. احتمالا باید چینش صحنهها کمی تغییر میکرد تا این پرش داستانی رخ ندهد.
🟣 یک ایراد روایی که گاهی در آثار ضعیف به چشم میخورد این است که مشکل یا اصطلاحا گرهٔ داستان به دست یک نیروی ماورائی و در قالب معجزه و به شکلی غیرمنطقی حل میشود. وجود این عنصر در داستان ضعف و ایراد محسوب میشود. این به این معنی است که نویسنده مشخصا از زیر بار ادامه دادن داستان شانه خالی میکند و در خلق یک پایانبندی منطقی ناتوان است.
اما در فیلم «پسر دلفینی ۲» عامل ماورائی و عامل منطقی–مادی با هم ترکیب میشود؛ طوری که در نهایت میتوان پایان داستان را پذیرفت و غیرقابل باور نیست. خلاصه از لحاظ نظری میتوان به بخش ماورائی اثر و دخالتش در پایانبندی ایراد وارد کرد اما نویسنده به خوبی و به اندازه از این ویژگی استفاده کرده و مخاطب نقصی در پایانبندی احساس نمیکند.
🟣 «پسر لفینی ۲» ویژگیهایی داشت که آن را از قسمت یک متمایز میکرد مانند استفاده بجا و به اندازه از موسیقی و رقص در کنار طنزی که در جای جای اثر گنجانده شده بود. همچنان که درونمایه داستان در پیوستگی با قسمت یک بود.
🟣 طراحی شخصیت زیبا و ساده است که در بسیاری از انیمیشنهای ایرانی این ویژگی (زیبایی و سادگی طراحی شخصیت) وجود ندارد. فیلمبرداری بسیار عالی؛ هم موسیقی جنوبی و هم موسیقی پاپ نیز بسیار عالی بود.
🟣 به طور کلی بازتاب فرهنگ جنوب ایران با موفقیت انجام شده بود. مهمترین ویژگی این انیمیشن اصالت آن است. اثر مانند برخی از انیمیشنها (که اکنون نیز روی پرده هستند) تلاش بیدلیلی برای کپی از فرهنگ یک کشور دیگر نکرده. میتوان گفت که این انیمیشن از همه لحاظ واقعاً ایرانی است.
ارادت
نون الف
