یادش بخیر چند روز پیش دقیقاً روز بیست و هفت اسفند یعنی آخرین جمعه قرن 14 شمسی، همان نیمه شعبان؛ احیاء گرفته بودیم در جمکران، چقدر گشتم تا تونستم جایی واسه نشستن پیدا کردم، خیلی خوب بود و اصلاً فضا معنوی آدمو میگرفت!
اون شب از زیادی جمعیت خیلی ذوق کردم و به ظهور امیدوار شدم، از اون روزه که فکر میکنم اگه اینقدر آدم منتظرِ امامه، همونایی که اون شب با ذوق و شوق دعا میکردن؛ منتظرانی که همیشه و همه جا میگفتن "یا امام زمان شرمنده ایم" چرا امام زمان نمیاد؟! چرا ما همیشه باید بگیم آقا شرمنده ایم؟! چرا و چرا های دیگه!
اصلاً میشه از این "شرمندگی" عادی شده، رهایی پیدا کرد؟ اصلاً مگه شیعه بودن ما در همین "شرمنده ایم" و "غلط کردیم" و...خلاصه میشه؟!
اما بریم سر اصل موضوع "رهایی از شرمندگی!"؛ اینقدر این جمله را گفته ایم که برایمان #عادی شده و اصلاً انگار دعای برای امام زمان، شده این جمله ها:
1-یا امام زمان ما رو ببخش! غلط کردیم!
2-آقا ما خیلی شرمنده ایم!
3-و...
حالا در جواب به این سوال اینطور به ذهنم میرسه، یا باید همیشه کارمان این باشه که بگیم "شرمنده ایم" و هر بار هم بی ثمرتر از قبل یا اینکه به فکر چاره باشیم برای "رهایی از شرمندگی" ؟؟؟
خودم که دومی رو انتخاب کردم و سعی کردم به اندازه خودم برای "رهایی از شرمندگی" تلاش کنم؛ در این مسیر برای کمک به امام زمان "طلبگی" رو انتخاب کردم تا شاید بتونم امام زمان رو خوب بشناسم و در راه شناسوندن حضرت کار کنم!
بالاخره سوال ما جواب گرفت، شما چطور میخواید از "شرمندگی" خلاص بشید؟!
اگه انتخابتون مثل خودم بود، این روزا لشکر حضرتش #سرباز_گیری می کند!
نظرتون واسم مهمه، پس نظر یادتون نره:))))
یا علی
