در سال های پس از انقلاب اسلامی دولت های مختلف با شعارهای گوناگون و رویکردهای مختلفی بر سر کار آمده اند اما هیچ کدام نتوانسته اند تحقق بخش آرمان های اصیل انقلاب در توجه به محرومین، گسترش سبک زندگی اسلامی، صدور تفکر انقلاب اسلامی و پاسخگوی مناسب دغدغه های مردم باشند. به این ترتیب یکی از مهمترین سوالات و دغدغه های امروزین مردم، چرایی عدم تحقق مناسب بسیاری از آرمان های انقلاب اسلامی در پیشرفت کشور و حل اساسی مسائل مردم است.
آنان از خود می پرسند چگونه کشور توانسته است در عرصه های دفاعی پیشرفت های چشم گیری را تجربه نماید و دندان طمع دشمنان را نسبت به تجاوز به این سرزمین بکند، اما دشمنان عرصه اقتصاد و فرهنگ کشور را زمین تاخت و تاز خود یافته اند و از هر سو بر پیکر بی دفاع آن می تازند؟
به این ترتیب بازار سوء نیت ها داغ شدند و مدعیان، اصل انقلاب را هدف انگشتان تهمت زن خود قرار داده اند. اما شاید آن چیزی که بسیاری از مردم ـ و به خصوص جوانترها ـ در میان هیاهوی بدون عمق رسانه ها و مساله سازی های انحرافی ندانند این باشد که این جام جم در درون خود آنها و پدران جهادگر سرزمین آنها نهفته است و روزگاری نه چندان دور در محیطی به نام جهاد سازندگی، بال انقلابی پیشرفت و سازندگی کشور پا گرفت، رشد کرد و البته به دلیل منافع فردی و گروهی در مقابل نظام دیوانسالار کشور بر زمین کوبیده و با ذکر بسم الله ذبح شد! منافعی که اگر حمایت تیزهوشانه امامان امت نبود شاید امروز بال دفاعی این ملت تجلی یافته در بسیج و سپاه پاسداران را نیز به آرامی از بین میبرد.
لذا امروز مردم و جوانان حق جو حق دارند از خود بپرسند:
امروزه سطح تخصص و تجربه سازمان ها و نهادهای دولتی افزایش یافته؛ اما چرا روند سازندگی و توسعه کشور به سرعت اقدامات جهاد سازندگی نیست و طرح های مهم سالها خاک خورده و یا با هزینه های گزافی به پایان می رسند؟
در حال حاضر رئیس جمهور، نمایندگان مجلس و نمایندگان شوراهای شهر و روستا با رای قابل قبولی منتخب مردم هستند؛ اما چرا مردم بر خلاف جهاد سازندگی که آنان را از خود می دانستند، از عملکرد منتخبان رضایت ندارند؟
در دوران های اخیر و به بهانه هماهنگی در فکر و عمل، عموم وزرا و دولتمردان در تمام دولت های مختلف از نظر فکری و سیاسی همفکر بوده اند؛ اما چرا این سازمانها نمی توانند همانند جهاد سازندگی یک دست همصدا بوده و بدون تعارض و ناهماهنگی های بین بخشی عمل نمایند؟
از گذشته تا به امروز تعداد نهادهای نظارتی و بودجه های آنان افزایش یافته است؛ اما چرا برخلاف رویه جهاد سازندگی، فساد ساختاری رو به گسترش بوده است؟
سطح تخصص و تحصیلات جوانان متعهد افزایش یافته و اگر تا دیروز وجود یک مهندس در روستاها غنیمت بود، امروز سراسر کشور سرشار از وجود چنین نیروهایی است؛ اما چرا دولت و نهادهای حاکمیتی نمیتوانند مانند جهاد سازندگی از توان و ظرفیت بالقوه این جریان عظیم انرژی در حل مسائل کشور بهره بگیرند؟
در حال حاضر نیز همت ها و عزم های جهادی و جوانان مخلص و متعهد کم نیستند؛ اما چرا عموم این مدیران جهادی نمیتوانند عامل تحول در سازمان خود باشند و در چنگال نظام اداری حاکم گرفتار هستند؟
کتابی که در پیش دارید شرحی است بر برخی از واقعیت های جهاد سازندگی که توجه به آنها راهگشای آینده است.
