نام من نواست . مرداد امسال ۱۹ سالم تمام می شود . دانشجوی رشته ی اقتصادم . برای ادبیات و مخصوصا شعر ، جان به جان آفرین تسلیم میکنم . از موقعی که یاد گرفتم مداد دستم بگیرم ، می نوشتم و اولین دفتر خاطرات من متعلق به ۷ سالگی ست .
اینجا هم میخواهم بنویسم . از هر آنچه بر من گذشت و میگذرد و آنچه مشترک می شود با شما . به اشتراک گذاشتن آنچه از سر میگذرانیم ، آنچه میبینیم و آن جور که میبینیم . مخصوصا اینکه این روزها به واسطه ی تلاطم حاکم بر اوضاع ، چالش ها و مشکلات مشترک بیشتری سپری می‌کنیم .
ویرگول از آن دسته فضاهاست که اکثر افراد ، در پی خواندن اند . اینجا افراد به دنبال چیزی فراتر از صرف سرگرمی میگردند . من از به اشتراک گذاشتن آنچه مینویسم لذت میبرم . اینجا افراد حقیقتا می آیند تا بخوانند .
از طرف دیگر تیر خلاصی که بر ذهنم زده شد مربوط به دیشب می شود :
مادرم سال 89 ، برای من و خواهر دوقلویم یک وبلاگ درست کرد . برخی نوشته هایمان و یا حرف هایی که به او میگفتیم و برای او جالب بود مینوشت که این روند پس از مدتی متوقف شد . دیشب پس از ۱۳ سال خواندمشان و دریافتم این قطعا یکی از بهترین و هوشمندانه ترین لطف هاییست که مادرم به ما کرده . کارش مانند حساب پس اندازیست که از کودکی برای فرزند باز می‌کنند تا وقتی ۱۸ ساله شده اندوخته ای داشته باشد.
امیدوارم خوب پیش برود .
در ضمن کانال تلگرامی هم دارم با همین نام :
