در روزهایی که در محاصره انواع و اقسام خبرهای نگران‌کننده قرار گرفته‌ایم و در این روزهای کرونایی، جهان امن سینمای کلاسیک می‌تواند یک پناهگاه باشد. یکی از کاربردی‌ترین پیشنهادها از سینمای کلاسیک، فیلم‌های فرانک کاپراست؛ کارگردانی که تماشای فیلم‌هایش می‌تواند کمی حالتان را خوب کند. کاپرا قصه‌گوی درجه یکی است و نگاه خوش‌بینانه‌اش به زندگی را با سرگرمی ناب همراه کرده است. این تعبیر درستی است که از دل خوش‌بینی شاید افراطی کاپرا به جهان و توانایی‌اش در تعریف جذاب و سرراست داستان، حال خوبی نصیب تماشاگر می‌شود که در این روزگار تلخ و پرمصیبت باید قدرش را دانست.
فرانک کاپرا، استاد ترسیم و تجسم رؤیای آمریکایی بود. کارگردانی که در شرایط دشوار بحران اقتصادی آمریکا، نسخه خوش‌بینی و مثبت‌اندیشی را پیچید و در دهه‌های 30 و 40 میلادی بهتر از هر فیلمسازی توانست تماشاگران را سرخوش و امیدوار از سالن سینما به بیرون بفرستد.
قهرمان آرمانی کاپرا شهروند خوش‌طینتی است که سادگی و معصومیتش گرچه ابتدا برایش دردسر می‌آفریند ولی در انتها این قهرمان دوست‌داشتنی فیلمساز است که بر آدم‌های نابکار و فاسد پیروز می‌شود. اینکه راه‌حل‌های کاپرا کمی ساده‌انگارانه و بیش از حد خوش‌بینانه به‌نظر می‌رسند اهمیتی ندارد، مهم این است که او می‌تواند تأثیر دلخواهش را بر تماشاگر بگذارد.
حالا ماییم و شکلات‌های شیرین آقای کاپرا که بعد از گذشت سال‌های طولانی همچنان طعم دلچسبی دارند.
