دربارۀ بحث هکسره به شش موضوع برمی‌خوریم که صدای /e/ (–ِ) دارند: اول. «ه» غیرملفظ معرفه در نگارش محاوره‌ای؛ دوم. «ه» غیرملفوظ در نگارش محاوره‌ای که به‌جای «است» به کار می‌رود؛ سوم. «ه» غیرملفوظ در آخر بعضی از کلمات و حروف، مثل خانه و که؛ چهارم. کسرۀ اضافه در گروه‌های اسمی؛ پنجم. تغییر حرف آخر بعضی کلمات در نگارش محاوره‌ای، مثل اگر و مگر، به «ه» غیرملفوظ و نوشتن این کلمات به‌صورت اگه و مگه؛ ششم. «ه» غیرملفوظ هنگام اتصال به برخی پسوندها، مانند «-ان»، «-ها»، «-گاه»، «-شان».
اول. «ه» غیرملفوظ معرفه در نگارش محاوره‌ای
در زبان گفتاری و محاوره گاهی برای اشاره به شیء خاصی به آخر کلمه‌اش «ه» غیرملفوظ (–ِ) می‌افزاییم.
مثال:
✅ اون کتابه که دربارۀ پدرت نوشته بودی، اسمش چی بود؟
در اینجا کلمۀ «کتابه» درست نوشته شده و نوشتن آن به‌صورت «کتابِ» اشتباه است! گوینده به کتابی اشاره کرده که برای خودش و گیرندۀ سخن معلوم بوده است. بنابراین، کلمه‌ای معرفه خواهد بود.
ادامۀ بحث در فرسته‌های آینده... :)
#هکسره (۲)
نویسنده: نوید نوری
