چند وقت پیش صحبت مدیر خارجی ای را می شنیدم که در مورد همکار ایرانی اش می گفت که او در مرحله ای است که من هم تجربه کرده ام و برای عبور از این مرحله می توانم کوچش کنم ولی من نمی توانم کمکش کنم اگر نخواهد. و به همکار مشترکشان می گفت اگر می توانی از او بخواه که این نیازش را به من بگوید تا بتوانم کمکش کنم.
از آن روز خیلی به حرف آن مدیر فکر می کنم و می بینم تا بحال بیشترین انرژی ام را در این می گذاشتم که به همکارانم چطور راه حل را بگویم. چطور کارسخت را انجام بدهم و به آنها فیدبک بدهم. سخت ترین فیدبک ها را به همراه راه حل هایی که به آنها کمک کند برای توسعه. در حالیکه اصلا به این فکر نکرده بودم که بعد از فیدبک دادن مهمترین نکته آن است که آنها نیاز به کمک داشته باشند. تمام تجربه ام با آدم هایی که از لحاظ عملکردی با آنها به مشکل بر می خوردم همین بود که آنها فکر نمی کردند من می توانم به آنها کمک کنم و تمام تقلای من در این بود که چطور آنها را مجبور به اجرای راه حل ها کنم. در حالیکه سوال اصلی که باید از خودم می پرسیدم این بود که چطور می توانی آنها را به نقطه ای برسانی که نیاز به کمک داشته باشند یا حتی اینکه چقدر می توانی صبر کنی تا آنها خودشان از تو کمک بخواهند.
یکی از نکته هایی که در تربیت بچه ها می گویند این است که حتی اگر در کارهایی که توانش را ندارد، مشکل دارد ازش بپرسی کمک می خواهی یا نه. خودش باید تصمیم بگیرد که نیاز به کمک دارد یا نه و اینطوری به او استقلال و مستقل شدن را یاد می دهی.
