روزها نامگذاری میشوند تا ما تلنگری بزنیم به خودمان و این که تا چه اندازه در روزهای دیگر، روزهایی که دیگر آن نام را ندارند، به فکر آن موضوع هستیم.
شاید در این روز فرصتی باشد از تقدیر از رویهها و کارهایی که شاید شایسته بهاشتراکگذاری باشند.
امروز که روز زن است، شاید فرصتی باشد برای آنکه ببینیم تا چه اندازه در کل سال حامی و پشتیبان رشد و توسعه زنان بودهایم و تا چه حد برای آنان فرصت ساختهایم. در کنار آن البته باید ببینیم تا چه حد زنان زندگی ما در کنار ما آسودهتر و اثربخشتر زیستهاند.
یکی از مواردی که همواره برایم قابل تقدیر بوده است؛ حضور شریک زندگی در زندگی هر فرد است. حضور یعنی تاثیرگذاری، یعنی وقتی دچار تردید میشوی کسی هست که جایی منتظر توست؛ منتظر شنیدنات و منتظر همراهیات.
نشانههای حضور گاه در نمادهایی ساده به ما یادآوری میکنند که او، همراه زندگی، در این راه در کنار توست. این نشانههای حضور گاه به دلایلی از زندگی افراد حذف میشوند. نمادها و نشانهها مدام به ما یادآوری میکنند که راه درست چیست. یکی از نمادهایی که شاید به نادرست از زندگی ما مردان در ایران حذف شده است؛ نمادهای حضور همسران ما در زندگی کاری است؛ و البته به صورت وارون حضور مرد زندگی در زندگی کاری زنان.
کافی است قابی کوچک روی میز کار ما باشد با عکس همسرمان. عکسی که نماد حضور اوست؛ و فراتر از نماد همان رشتهای که به ما یادآوری میکند کسی جایی منتظر ماست.
به ندرت در اتاقهای کار مردان موفق نشانی از حضور همسرانشان میبینم؛ در میان مردان سیاست ایران البته هیچگاه ندیدهام جز یک مورد!
میز کار جواد @azarijahromi یکی از این استثناهاست و من به همین نشانههای کوچک بیش از حرفهای بزرگ امید دارم. تنها سیاستمدار ایرانی که عکس همسرش روی میز کارش قرار دارد. این عکس برایم همواره نشانهای بوده است برای جسارت تغییر او. تغییری که ساده نیست.
با اجازه خودش و همسرش عکسی از میز کار او گرفتهام. قاب عکسی از همسرش که بارها دیدهام خبرنگاران مختلفی که با او به مصاحبه مینشینند؛ تعجب میکنند. اما این قاب عکس فراتر از نمادی برای حضور همسر اوست؛ نمادی برای جسارت تغییر اوست.
روز زن را به همه تبریک میگویم؛ نه فقط زنان، بلکه به مردانی که زنان زندگی آنان همیشه پشتوانه امنی برای جسارتهایشان بودهاند. زنان زندگی ما از مادرانمان تا دخترانمان؛ هر یک به شیوه خود این پشتوانه امن ما بودهاند.