کمدی ژانری نیست که هر کسی بتواند در آن دست به تجربه بزند. خیلی از فیلمسازان چنین گفته اند که ساخت کمدی یکی از سخت ترین کارهای دنیاست. خندادن مردم کار آسانی نیست به همین خاطر، در این مطلب می خواهم به سراغ 5 تا از برترین فیلمسازان کمدی تاریخ سینما بروم. باز هم می گویم که این مطلب تماما نظر و سلیقه ی شخصی نویسنده است. فیلمسازی کار ساده ای نیست بنابراین انتخاب لیست بهترین ها هم قطعا کار راحتی نخواهد بود.
اگر از طرفداران سبک کمدی رمانتیک در سینمای کلاسیک هالیوود هستید، پس اصلا نباید فرانک کاپرا را دست کم بگیرید. کاپرا از بزرگ ترین فیلمسازان تاریخ سینماست که آثاری چون یک شب اتفاق افتاد، چه زندگی شگفت انگیزی، آقای اسمیت به واشینگتن می رود و... است. مدل کمدی های کلاسیک او که با داستان های عاشقانه ترکیب شده است، حتی تا به امروز می تواند خنده دار و بامزه باشد.
فیلمساز فرانسوی ما، استاد ساخت کمدی های اروپایی است که در خندادن هم سبک ویژه ای دارند. اگر فیلم تعطیلات آقای اولو را دیده باشید به خوبی متوجه می شوید که از چه چیزی حرف می زنیم. گرچه ژاک تاتی کارنامه ی بلند و بالایی ندارد اما به خاطر همین فیلم، او را در جایی بالای لیست قرار داده ام.
اگر بحث کمدی های اسلپ استیک شود، همه بلافاصله به یاد چارلی چاپمن می افتند. اما واقعیت این جاست که باستر کیتون صورت سنگی، اگر بیشتر از چارلی چاپمن نباشد، کمتر هم نیست! او با ساخت فیلم های صامت بزرگی مثل ژنرال، توانست خودش را در شمایل یک کمدین سخت چهره جا بندازد. او صورتی خشک و بی حس داشت و به همین دلیل با نام صورت سنگی شناخته می شد.
گنجاندن نام بیلی وایلدر در این لیست، کار سختی است. چرا که نمی توان بیلی وایلدر را فقط یک فیلمساز کمدی در نظر گرفت. او کسی است که توانست به اعتلای سینما کمک کند. وایلدر فیلم های زیادی ساخته اما کمدی موجود در فیلم بعضی ها داغشو دوست دارن، می تواند بهترین چیزی باشد که دیده اید. علاوه بر این همکاری های متعدد با جک لمون بزرگ، این فیلمساز را برای من برجسته تر کرده است.
چارلی نیازی به معرفی ندارد. شمایل مرد کوتاه قد با سبیل کوچکش برای همه ی ما آشناست. کمدی چارلی چاپمن از دل فرهنگ عامه مردم می آید و به همین خاطر برای تمام ما خنده دار است. او بدون آن که حرفی بزند، می تواند بخنداند و این رویایی است که برای خیلی از فیلمسازان و بازیگران دست نیافتنی است. فیلم های بزرگی مثل روشنی های شهر، عصر جدید و دیکتاتور بزرگ، به همین زودی از ذهن ما نمی رود. حتی اگر 100 سال از ساخته شدنشان گذشته باشد.
