اون روز خسته و کلافه از پروژه پشت میزم تو شرکت نشسته بودم. گرم بود و واقعا از پیچیدگی پروداکت خسته شده بودم. فیچر جدید بدجوری اذیتم می کرد و هیچ جوره یوزر فلو صفحات جدید با صفحات قدیم و نیازمندی هامون جور درنمیومد. تو حال خودم بودم که اقای جعفری نیروی خدماتی شرکت برام یه لیوان چایی داغ آورد. توی اون گرما واقعا اذیت شدم! کلافگیمو دید و گفت خانم زمانی، خانم زمانی همیشه نیستی. بگو کمکت کنم. خندم گرفت که می خواست کمکم کنه ولی به خودم گفت چرا که نه!
اون روز آقای جعفری چند ساعت روی صندلی کنار من نشست. تمام پروداکت رو موبه مو براش توضیح دادم. مشکلاتمو گفتم و راه حلاشو شنیدم. تو نگاه اول همه راه حلاش به نظر خام و بی فایده می رسید. اما وقتی عمیق به تک تکشون نگاه می کردم، می گفتم چرا که نه! اون داره خارج از باکس به محصول من نگاه می کنه. اون داره بدون محدودیتایی که تو ذهن توئه بهشون فکر می کنه و این یعنی راهو داری درست میری!
فردای اون روز تمام وقتمو صرف پخته کردن ایده های اقای جعفری کردم و در پایان اون روز یکی از بزرگترین چالش های حرفه ایم با همون راه حل های به ظاهر غیر تخصصی پشت سر گذاشته شده بود.
به نظر من یه طراح، به خصوص از نوع تجربه کاربریش، بیشتر از خلاق بودن باید انتخاب گر خوبی باشه. ما باید راه حل های مختلف رو تو محیط اطرافمون جستجو کنیم وبهترینشو برای کاربرمون انتخاب کنیم. بدون اینکه از این ناراحت بشیم که این راه حل کامل از ذهن ما بیرون نیومده!
شما چی فکر می کنید؟
