«ترا» با خشم و اشک این جمله را گفت:
«باور نمی کنم این حرف ها را در مورد من به زبان آورده باشد. نمی خواهم با کسی که به او اعتماد ندارم کار کنم. او جلوی من یک طور حرف می زند و پشت سرم دقیقاً برعکس عمل می کند.»
بونی، دوست ترا تلاش کرد او را آرام کند:
«واقعاً منظوری نداشت. همیشه همین طور است. از همه ایراد می گیرد و با این کار در مورد خودش احساس بهتری پیدا می کند.»
از همه ما انتقاد شده است. گاهی عادلانه و بیشتر وقت ها ناعادلانه بوده است. این انتقادها باعث ایجاد تنش و استرس در افکار، احساسات و روابط ما شدند.
انتقاد سازنده می تواند مفید باشد. نظرات خردمندانه کسی که واقعاً خیرخواه توست می تواند راهگشای مسیرت باشد.
اما متأسفانه بیشتر منتقدان قصد ندارند شخصیت تو را بسازند و دقیقاً برعکس این را می خواهند. معمولاً خیر و برکتی در آن نیست و پر از تنش و نیش و کنایه های عمدی است.
در محیط کار یا بین آشنایان کسی از تو بدگویی کرده یا تو را برای مسئله ای مقصر دانسته است، معمولاً این افراد هیچ علاقه ای به کمک کردن به تو ندارند و فقط می خواهند تو را زمین بزنند.
بیشتر اوقات این رفتار به جای آنکه بازگوکننده شرایط کسی باشد که از او انتقاد می شود، بازتاب عقاید شخص انتقادکننده است.
متوجه شدم که انتقادهای بیجا بیشتر از روی حسادت است و از روحیه رقابت نشأت می گیرد، زیرا تو آن چیزی را در اختیار داری که آرزوی دیگری است و به جای اینکه برای تو خوشحال باشد، اجازه می دهد حسادت در وجودش ریشه بدواند و با عیب جویی، ایرادگیری، انتقاد و نیش و کنایه تلاش می کند کاستی های خود را بپوشاند.
بیشتر بخوانید: کلیپ انگیزشی نگران نباش - جول اوستین
هرقدر موفق تر شوی با انتقادات بیشتری رو به رو خواهی شد. وقتی در شرکت ترفیع می گیری اگر آدم های ایرادگیر از در و دیوار فرو ریختند، تعجب نکن.
با دوستانت تا وقتی که مجرد باشی خوب هستند و به محض اینکه ازدواج می کنی شروع به گفتن چنین جملاتی می کنند:
«باورم نمی شود با هم ازدواج کرده اند، اصولاً آدم بی شخصیتی است.»
متأسفانه همه اطرافیان شادی های تو را جشن نمی گیرند. وقتی با مرد رؤیاهایت ازدواج می کنی تمام دوستان مجردت از خوشحالی بالا و پایین نمی پرند!
وقتی در شرکت مقام می گیری همه همکارانت تو را ستایش نمی کنند و تو هم نباید از آنها چنین انتظاری داشته باشی و باید این موضوع را بپذیری.
یک روش برای واکنش در برابر انتقاد این است که هرگز آن را به خودت نگیر، هرگز آن را شخصی نکن.
بسیاری از اوقات اصلا در مورد تو نیست حتی اگر مستقیم به تو ابراز شود. این آدم های ایرادگیر اگر در این لحظه شخصیت تو را تکه پاره نکنند، حتما در مورد کسی دیگر شکایت خواهند کرد.
می دانی منظورم چیست؟ یعنی اصلا فرقی ندارد در مورد چه کسی صحبت کنند، فقط باید خودشان را خالی کنند. پیشنهاد می کنم کلیپ کوتاه زیر که بخشی از سمینار جول اوستین هست را ببینید تا موضوع بیشتر برایتان جا بیفتد:
برای دیدن ویدیو اینجا کلیک کنید
یکی از مهم ترین مسائلی که یاد گرفته ام جشن گرفتن شادی های دیگران است. اگر همکارت همان ترفیعی را گرفت که تو آرزو داشتی، احتمال حسادت وجود دارد، درست است؟
این فکر احتمالا به ذهنت خطور می کند که چرا برای من اتفاق نیفتاد؟ من سخت تلاش کردم و این عادلانه نیست!
با این حال به جای واکنش در برابر انتقاد دیگران بهتر است که شیوه درست را پیش بگیریم و برای موفقیت دیگران خوشحال باشیم، در زمان مناسب خداوند بهتر از این را برای ما رقم می زند.
متوجه شده ام اگر نتوانم از شادی دیگران به وجد بیایم نمی توانم به جایی که می خواهم برسم.
بارها پیش آمده است که خداوند پیشرفتی را برای ما در نظر دارد اما ابتدا ما را امتحان می کند. او می خواهد آمادگی ما را بسنجد.
برای این که بهتر متوجه شوید پیشنهاد می کنم فیلم زیر را که بخشی از سمینار جول اوستین است، ببینید:
برای دیدن ویدیو اینجا کلیک کنید
کسانی که پشت سر تو حرف می زنند، تو را قضاوت می کنند یا حتی اتهام نابجا می زنند، در ایام عهد عتیق به این افراد «سنگ انداز» نامیده می شدند!
وقتی دشمن به شهری حمله می کرد، اولین اقدم آنها سنگ باران دیوارهای حفاظتی بود. سپس چاه های شهر را از سنگ پُر می کردند.
مهاجمان می دانستند اگر بتوانند چاه ها را مسدود کنند و مانع جریان آب شوند سرانجام افراد محاصره شده بیرون می آیند. تشبیه را می بینی؟
چاهی پُر از خوبی ها، سرشار از نشاط، آرامش و پیروزی درون تو وجود دارد. اما اغلب به سنگ اندازها اجازه می دهیم چاه ما را مسدود کنند.
شاید کسی در مورد تو حرف هایی تحقیرآمیز می زند، اما به جای اینکه او را رها کنی ذهنت مشغول می شود و عصبانی و غمگین تر می شوی.
طولی نمی کشد که با خودت فکر می کنی «حتما تلافی می کنم، حسابشان را می رسم. بگذار من هم هرچه از آنها می دانم بگویم و آنها را بد کنم.»
اینکار اشتباهی است. تو باید رلال ماندن چاه را اولویت قرار بدهی. اگر کسی از تو انتقاد و تلاش می کند تا تو را بد جلوه بدهد، متوجه باش که در مسیرت سنگ می اندازد.
اگه مقابله به مثل کنی و به او اجازه دهی تو را عصبانی کند، به آن فرد کمک کرده ای به هدفش برسد.
یک بار دیگر باز هم چاه تو را پُر از سنگ کرده است و توانسته نشاط، آرامش و کامیابی تو را محدود کند و خوشبختی دیگر مثل جریان ندارد.
شیوه مقابله با سنگ اندازها این است که اهمیت ندهی و پیش بروی، به نتیجه چشم بدوز، روی هدفت متمرکز بمان و همان کاری را انجام بده که خدا می خواهد. نیازی نیست خودت را تا حد آنها پایین بیاوری و پشت سرشان بدگویی کنی.
گاهی وقت ها هنگام ترک محل کار باید همه چیز را فراموش کنی. مردم غیبت می کنند، سیاست های خاصی را در پیش می گیرند، تلاش می کنند تا تو را عقب بیاندازند.
رها کن و آن بار سنگین و بی ارزش را تا منزل حمل نکن. رهایش کن و حتی بعضی وقت ها پس از ترک منزل اقوام نیز باید همین حرف را بزنی که «این مسأله را رها می کنم و نمی خواهم از زهر آن بنوشم.»
وقتی کسی از تو انتقاد می کند یا برخورد مناسبی ندارد، باید چنین رفتاری پیش بگیری:
«من بهتر از این حرف ها هستم، اجازه نمی هم سنگ های آنان چاهم را پُر کنند. اجازه نمی دهم روح حسود آنان زندگی ام را زهرآلود کند. می خواهم سرشار از نشاط باقی بمانم.»
این را بدان که نمی توانی دیگران را از عیب جویی بازداری. اگر تلاش کنی نقش مأمور مبارزه با بدگویی را بازی کنی و امیدواری که هیچکس هیچ حرف نامربوطی در مورد تو نزند، زندگی ات را به افسردگی می کشانی
از دیگران شنیده ام:
«خب جول اوستین برای این کار زیادی کوچک است.» یا «جول اوستین حرف های بزرگتر از دهنش می زند.»
اگر من الان بخواهم نظر تمام افراد انتقادکننده را عوض کنم که نمی شود. باور دارم یکی از دلایلی که خدا من را موفق کرد این است که خودم را همانطور که هستم قبول دارم و اجازه نمی دهم دیگران من را از سرنوشت مدنظر خدا دور کنند.
بیشتر بخوانید: دعای شکرگزاری از جول اوستین
یک نکته کلیدی دیگر این است که اجازه ندهی انتقادها تو را عوض کنند.
یکی از دوستان دوران دبیرستان من آدمی محبوب، شلوغ و پر جنب و جوش بود. اما به شیوه ای نامتعارف بلند می خندید.
یک روز گروهی از دوستان ما دورتادور مدرسه راه افتادند و شیوه خندیدن او را تقلید کردند. آنها قصد نداشتند آسیبی به او بزنند یا مسخره اش کنند، فقط شیطنت می کردند و می خواستند خوش بگذرانند.
متوجه شدم دوستم از آن به بعد تغییر کرد. خنده را کنار گذاشت و آرام و گوشه گیر شد. او آدم اجتماعی و اهل معاشرت بود.
اما از آن موقع به بعد کم کم اعتماد به نفس خود را از دست داد، به خودش اطمینان نداشت و همیشه مراقب بود دست از پا خطا نکند.
دوستان، وقتی انتقادهای دیگران را با خودمان می گیریم، چنین فرجامی عایدمان می شود.
منبع: سایت نگرش نیک
