وقتی به کاربر وآفیم گفتم یه کتاب خوب بهم معرفی کن بخونم، کتاب حماسه حسینی رو معرفی کرد. رفتم طاقچه سرچش کردم و دیدم اوه چه تعداد صفحاتش هم زیاده، ولی وقتی شروع به خوندن کردم دیگه مثل اهن ربا منو جذب خودش کرد. کلا کتابای دکتر مطهری همینطوریه برام دوست دارم انشاالله یه روز بخونمشون.
چالش کتابخوانی محرم که شروع شد قصد نداشتم شرکت کنم! فقط چون حال و حوصله نوشتن یه پست باکیفیت رو نداشتم پستی که بتونه تو مسابقه باشه، الانم این پست رو برای این چالش مینویسم اما ترجیحم اینه جزو مسابقه نباشه چون یه پست بیشتر دلی هست نه کاملا طبق شرایط مسابقه.
خب بریم سر اصل مطلب
قبل از خوندن این کتاب محرم که میشد و میرفتم هیئت و روضه پیش خودم میگفتم چرا اینا همه گریه میکنن اشک من در نمیاد پس؟ یعنی قلب من سنگه؟ یعنی من امام حسین رو دوست ندارم؟ چطوری دلم برای حضرت علی اصغری که تیر سه شاخ زدن به گلوش نمیسوزه پس چرا گریه ام در نمیاد من؟؟؟
بعد برای اینکه یه کم مثل بقیه بشم و این روضه و هیئت یه کم به جونم بشینه و کیف کنم، به مشکلات خانوادگی خودمون فکر میکردم، بالاخره موفق شدم اشکمو در بیارم. حس خوبی بود، بعد گفتم حتما همه اینایی ام که گریه میکنن به مشکلات خودشون فکر میکنن.
اما بعد خوندن کتاب و همونطور که تو این پست هم گفتم، فهمیدم امام حسین به گریه ما احتیاج نداره و یک قطره اشکی که از درک حال اون زمان امام و یارانش ریخته بشه بهتر از یه بشکه اشکی هست که بدون درک واقعه کربلا ریخته بشه.
درباره اشک ریختن ببینید چی میگن:
میگن قصه کربلا از امام حسین شروع نمیشه که، از حضرت علی علیه السلام شروع میشه، اونا در واقع با حضرت علی دشمنی داشتن که قضیه رو کشوندن به اینجا.
یه سری شبهه ها هست که تو کتاب حماسه حسینی بهش جواب داده شده، اینکه میگن امام حسین علیه السلام به خاطر دعوت کوفیان اومد و اونا که زدن زیر حرفشون امام گفتن خب دیگه بذارید من برم! ولی گرفتار کربلا شدن.
موضوع این بوده که نه امام تصمیم داشتن بیعت کنن با یزید و از موضع خودشون هم کوتاه نمیومدن (به خاطر همون امر به معروف و نهی از منکر و زنده نگهداشتن اسلام) و میدونستن هم که یزید هم کوتاه نمیاد و هرجور شده میخواد از امام بیعت بگیره. امام تصمیم میگیرن قیام کنن. فقط با دعوت مردم کوفه محل شروع قیام تغییر میکنه، ایشون میخواستن از مکه اغاز کنن ولی وقتی مردم کوفه نامه میفرستن براشون از مدینه قیام رو آغاز میکنن.
بعضیا هستن هر سال میان مراسم امام حسین، خدمت میکنن، چایی میدن، کمک میکنن، خلاصه اون ایام کلی زحمت میکشن. اما محرم که تموم میشه شور و هیجان که میره میشه همون آدم سابق، هر کاری دلشون میخواد میکنن، این یعنی چی؟ یعنی اون چایی که ریختی دادی دست مردم هیچ تاثیری رو تو نداشت، فکر نکن بیای این کارارو کنی بعد باز همون ادم سابق بشی اشکالی نداره. مثل نماز خوندن میمونه، نمازی قبوله که ما رو از عمل زشت بازداره، اگر بازنداشت نماز رو الکی داری میخونی.
بعضی های دیگه ام خیلی باحالن، میگن من خودم اگر هزار تا اشکال دارم تو به من چیکار داری، تو کار درستی که بهت میگم رو انجام بده، رطب خورده منع رطب میکند🤔🤫 مثلا طرف میگه ببین من سیگار میکشم میدونمم خیلی مضره ولی دیگه چه کنم عادت کردم، تو نکش تو نکن! واقعا چرا فکر میکنن رو طرف مقابل اثر میذارن؟
حالا میرسیم به مسئله فلسطین...
ما مسئله فلسطین رو جدی نگرفتیم، همین ما که ادعای مذهبی بودن و باخدا بودن داریم، دیگه از بقیه چه انتظار؟
اگر میخوایم دین مون رو تبلیغ کنیم، باید از روش های زیبا استفاده کنیم نه با زور و تشر و عصبانیت.
کتاب حماسه حسینی کامل ترین کتابی هست که میتونید راجع به امام حسین بخونید.
من وسعم همینقدر بود، ببخشید اگر مطالب پراکنده شد، امیدوارم مفید واقع بشه براتون.
