در عرفان اسلامی، آخرالزمان بهعنوان مرحلهای از ظهور باطن انسان تعریف میشود؛ مرحلهای که قیامت 50 هزارساله را رقم میزند. این قیامت، عرصهای است که در آن حقیقت درونی انسانها آشکار میشود و نخستین تأثیر آن بر خانواده بهعنوان کانون تمدن بشری نمایان میگردد. خانواده، هم مرکز انفجار قیامت است و هم ضد قیامتیترین نقطه آن؛ این همان دیالکتیک قیامت است .
طبق آموزههای قرآنی و احادیث شیعی، آغاز آخرالزمان با ظهور اسلام محمدی (ص) و ختم نبوت رقم خورده و اکنون بشر در میانه این دوران قرار دارد. راه رهایی در این عصر، نه از مسیر ظواهر دینی بلکه از طریق خودشناسی و عرفان ممکن است .
در کتاب «نزول و عروج روح در خلق جدید آخرالزمان» اثر استاد علیاکبر خانجانی، گزارشهایی از تمدنهای منقرضشده مانند سومریان، فراعنه و مایاها آمده که نشان میدهد در هر دورهای از تاریخ، آخرالزمانی رخ داده که با مسخ باطنی انسانها همراه بوده است . این گزارشها با پیشگوییهای امامان شیعه همخوانی دارد.
امروزه نیز نشانههایی از این مسخ در رفتارهای فرهنگی، گرایشهای جنسی، و سلطه تکنولوژی دیده میشود. عرفان اسلامی این وضعیت را دوزخ آشکار مینامد؛ وضعیتی که تنها با ترک پرستش تکنولوژی و بازگشت به شریعت عقلانی قابل درمان است .
در کتاب «عرفان تاریخ» و «مدینه فاضله اسلامی» آمده است که انسان تا زمانی که بر حیات دوزخی خود اصرار میورزد، دربی از بهشت را نخواهد یافت. ترک دوزخ، شرط دیدن سمت بهشت است .
در کتاب «آخرالزمان شناسی عرفانی» نیز آمده است که ظهور ناجی موعود و تمدن پسا تکنولوژیک تنها از دل فروپاشی تمدن مدرن ممکن است. این فروپاشی، آستانه ظهور است که گوشها را برای شنیدن حقایق آماده میسازد.
برای مطالعه کامل نشانههای آخرالزمان و راه نجات، به لینک زیر مراجعه کنید:
🔗 نشانههای آخرالزمان از نگاه عرفان اسلامی
• کتابخانه آثار استاد خانجانی (179 جلد کتاب جدید،PDF رایگان)
