خدای دوپا

آهای ای آزاد دلان

بنگرید آدمی را ، که :

عشق مورزد مگر به خویشتن

نفرت مورزد مگر ز خویشتن

نشنود مگر صدای خویشتن

نبیند مگر سیمای خویشتن

سقوط نکند مگر در خویشتن

عروج نکند مگر از خویشتن

نگریزد مگر ز خویشتن

مهراسد مگر ز خویشتن

راست نباشد مگر با خویشتن

ریا نکند مگر به خویشتن

اسیر نباشد مگر در خویشتن

آزاد نگردد مگر از خویشتن

آه ! نمی بینید ؟

مجوئید خدا را مگر در خویشتن :
قسمتی از کتاب غزل هستی ، اثر استاد علی اکبر خانجانی