دروغگوئی به این دلایل زیر بد است یعنی گناه است:
1- دروغگوئی دیر یا زود رسوا میشود
و فرد دروغگو در میان مردم منفور و غیرقابل اعتماد میشود و همین امر موجب انزوا و کینه شده و این امر نیز منشأ بسیاری از خطاها و گناهان دیگر میشود و نیز دچار افسردگی و امراض عصبی میگردد.
2- فرد دروغگو در بلند مدت دروغ خودش را هم باور میکند
و حافظه اش مختل میشود و خود به دروغی که گفته مبتلا شده و بواسطۀ فراموشی زندگیش پریشان میگردد.
3- کسی که به دروغگوئی عادت کرد اراده و قضاوت و تشخیص او در همۀ امور زندگی فردی مختل میشود مثلاً بدانجا میرسد که حتی سیری یا گرسنگی خود را تشخیص نمی دهد و همین امر موجب ناراحتی دستگاه گوارش و سائر اعضای داخلی بدن میشود. یعنی اعضا و حواس بدنش به صاحبش دروغ میگوید.
4- دروغگوئی بطور تصاعدی رشد میکند زیرا هر دروغی که گفته میشود فرد بایستی برای رسوا نشدن آن متوسل به دروغهای دیگری شود و لذا تمام زندگی او غرق دروغ میشود و ذهن او دیوانه و پریشان میگردد و براستی دست چپ و راست خود را هم تشخیص نمی دهد و باورش نسبت بخودش از بین میرود و این بدترین نوع عذاب است.
5- پس هر که به دیگران دروغ بگوید نهایتاً بخودش دروغ گفته است و خودش گمراه شده و فریب خود را میخورد.
6- آدم دروغگو همواره نگران است که مبادا دروغش رسوا شود لذا بتدریج دچار بیماری اضطراب و دلواپسی و وسواس میشود و برای رفع این عذاب محتاج داروهای اعصاب و مواد مخدر میشود. و لذا به تحقیق معلوم شده است که یکی از بزرگترین ویژه گیهای معتادان دروغگوئی حرفه ای و پیاپی است. یعنی اعتیاد یکی از عواقب دروغگوئی است. ...
📗 منبع: کتاب پدیده شناسی گناه، فصل اول
✏️مؤلف : #استاد_علی_اکبر_خانجانی
📆 تاریخ تألیف : 1388 ه.ش:
