در روایات شیعی از ائمۀ اطهار (ع) آمده است که قبل از ظهور جهانی مهدی موعود که مظهر قهر و غضب الهی بر ظالمان و کفار و منافقان است یک « سیّد حسنی» ظهور می کند که مظهر رحمت و عطوفت است که هیچکس او را اطاعت نمی کند و او را آزارها و تهمت می کنند و دست آخر می کشند .
این تکرار جهانی و آخرالزمانی همان رابطۀ حسن و حسین است . همانطور که ظهور مهدی را رجعت حسینی هم نامیده اند .
حسین (ع) ، قامت و جمال دین محمّد (ص) بود و حجّت دین آخرالزمان .
و نیز به روایت از پیامبر و علی (ع) می دانیم که ظهور مهدی موعود همان رجعت حسینی است .[1]
می دانیم که در احادیث بسیاری از پیامبر و علی و امام صادق (ع) ، ظهور ناجی آخرالزمان به مثابه رجعت حسینی است که حاکمیت جهانی می یابد .
ناجی آخرالزمان با آن عظمت و اهمیتی که در همه مذاهب حقّۀ تاریخ پیش گویی شده است حتی پیامبری به عظمت موسی ، عیسی و محمد (ص) و یا امامی همچون امامان صدر اسلام نیست .
ناجی آخرالزمان مظهر الوهیت پروردگار از وجود انسان است و لذا آستانۀ قیامت کبری می باشد .[2]
امام حسین(ع) با حدود هفتاد تن از یاران عاشقش در کربلا قیامتی برپا نمود تا ثابت کند آنانی که در لباس شریعت محمدی پنهان شده اند گرگهای هاری هستند که حتی به کودک شیرخواره و دختربچه سه ساله رحم نمی کنند زیرا شیطان را می پرستند و خدایشان اسم مستعار شیطان است و شریعتشان لباس مکرشان است.
پس از قیام کربلا، نهضت مختار رخ نمود که به مثابه رجعت حسینی بود با حدود هفت هزار شهید سر بریده بدست فرزندان زبیر!
و سپس نهضت زید ابن علی فرزند امام سجاد و… تا به نهضت جهانی امام زمان که طبق روایت همان رجعت جهانی حسین (ع) است.
این تاریخ ظهور حق از انسان نشان می دهد که کل فلسفه دین، داشتن حداقل رحم و مروّت و انصاف است که امروزه از بشریت رخت بربسته است.
اینهمه آیات و احادیث و معارف و حکمت برای اینست که فرق بین رحمت و شقاوت و ظلم و عدل معلوم شود و این واژگونی جبران شده و بشر بر پای خودش راست قامت شود! خدائی شدن طلبش!
مسئله اینست که شقاوت را رحمت می دانند و ظلم را عدل، عداوت را محبت و شیطان را خدا!
و اینست که بقول قرآن آدمی برای روی نمودن به خدا واژگون می شود تا سر پای خود قرار گیرد! «و آنگاه بسوی او زیر و رو می شوید.» قرآن-
و بدان که بنیاد این واژگونی از نژاد و نژادپرستی در خانواده هاست و نه فقط در احزاب نژادپرست سیاسی همچون صهیونیزم![3]
امام حسین، نور شهود حُسنای حق از اسمای حسنای خداوند است در خلق! و این فصّ و نصّ و خصّ امامت حسینی است.
و ما تحت الشعاع این نور و روح حسینی که بر ما نازل شده توانسته ایم که حق خدا در خلق و حقوق خلق را در خلق و برای حق در جریان حیات عرفانی خود شهود نموده و تبیین کنیم.
پس همه آثار و معارف ما حسینی است و اگر عصاره این آثار و معارف تماماً زمینه ساز ظهور جهانی مهدی است بیهوده نیست زیرا همان رجعت حسینی است در وسعت جهانیش.
و این همان زمینه پیدایش جنات نعیم و ارض ملکوت و فرج جهانی امام زمان است از برای مؤمنان!
این همان بهشت حسینی از وجود فرزندش مهدی است که در آن، اهالیش در هر چیزی حق وجودشان را شهود و دریافت می کنند.
این بیانی دیگر از راز این سخن رسول خداست که حسنین را سروران بهشت نامید.
هر مسلمان و شیعه و غیر مسلمانی می داند و می بیند که امروزه تنها مذهب و مردمی که در دین خدا و ایمان به عشق رسیده اند شیعیانی هستند که دارای عشق حسینی هستند
و عشق حسینی نابترین عشق الهی و عرفانی در پیروان مذاهب الهی است تا آنجا که امروزه شاهدیم که چه بسا پیروان سائر مذاهب اسلامی و غیر اسلامی از مسیحیت تا بودائی گروه گروه بر این عشق عرفانی وارد می شوند و این بزرگترین امید و زمینه ظهور جهانی مهدی موعود بعنوان رجعت حسین است.
و عشق حسینی فقط در این معارف است که تأویل عرفانی و شهودی یافته است از برکت روحی که از حسین بسویمان آمده و عمریست که با ما زیست می کند و ما را هدایت می فرماید.
اگر عشق حسینی، تأویل و تعریف عرفانی نیابد بهمان شدت می تواند تناقض آفرین و گمراه کننده هم باشد و کوفیان واضحترین حجت این ادعایند.
آنان امامانشان را نمی شناختند فقط دوست می داشتند و این دوستی بارها تا دم درب حجله وصال رسید و پاشید و خیانت کرد و بلکه دست به خون حسین آغشته ساخت و قاتل حسین گردید!
و این حقیقت بس تلخ و بزرگ که همه قاتلان امامان، مریدان جاهل بوده اند.
حسین(ع) بعنوان مظهر اسم “الشهید” نور درون ذاتی هر مؤمنی است که تحت الشعاعش موفق به خودشناسی شده و تا ذاتش را برمی تاباند در آفاق جهان و حق را در هر چیزی شهود می کند.
پس حتّی فقط بعنوان یک مسئله عرفانی، نور حسینی نور هواللهی فطرت در سالک است که تحت الشعاعش یک شبه تا ذات خود راه می پیماید.
پس حسین، مشهودترین صورت از صراط المستقیم و صراط حمید پروردگار برای سالکان سیر الی الله است.
پس خوشا به سعادت کسانی که در نمازشان چون به اهدنا الصراط المستقیم رسیدند متوسل به نور حسینی شوند و بر حسین (ع) صلوة کنند که عصر ما عصر رجعت حسینی است.[4]
به نظر اینجانب همانطور که قبلاً هم متذکر شده ام هر یک از این عارفان واصل در طی این حدود 11 قرن غیبت امام به مثابه یکی از آن مهدی ها، محل ظهور و تجلی یکی از امامان معصوم ما بوده اند.
و بیهوده هم نیست که در روایات شیعه مکرراً سخن از رجعت حسنی و رجعت حسینی و رجعت رضوی و علوی و محمدی به میان آمده است. این همان مسئله مذکور می باشد.[5]
[1] 📘 کتاب: انسان کامل جلد ۱ | صفحه ۱۶۰ | اثر استاد علی اکبر خانجانی
[2] 📘 کتاب: دائرة المعارف عرفانی جلد ۲ | صفحه ۱۸۲ | مقاله: از کعبه تا کربلا | اثر استاد علی اکبر خانجانی
[3] 📘 کتاب: عقل الهی | بند ۷۰۶ | اثر استاد علی اکبر خانجانی
[4] 📘 کتاب: مبانی عرفان امامیه | قسمتی از نص پنجم | اثر استاد علی اکبر خانجانی
[5] 📘 کتاب: مذهب اصالت عشق جلد چهارم | بند ۶۱۷ | اثر استاد علی اکبر خانجانی
