هر کسی اگر بنشیند و به دقت کلّ زندگیش را بر روی کاغذ آورد
و به حال برسد
امکان ندارد به خدا نرسد
و خدا را در لحظه به لحظه زندگیش حاضر و ناضر نبیند.
یعنی می بیند که خدا در او زیسته است و همه اعمالش از خدا و به امر او بوده است.
یعنی مخلوق او بوده است زیرا انسان بواسطه لحظه به لحظه اعمال و رفتارش بتدریج خلق می شود
مخلوقیّت فقط امری ازلی نیست بلکه هر انسانی در عمرش مشغول خلق شدن است منتهی خودنیز شاهد خلق شدن خود است و لذا می تواند در آن دخل و تصرّف کند و لذا مسئول خویشتن است.
منبع:کتاب حکمت نوری،بند32،صفحه 16،اثر استاد علی اکبر خانجانی
