ولایت علی(ع) و آتش دوزخ
در حدیث معروف به غدیر آمده است:
«هر کسی که بر ولایت علی(ع) وارد شود آتش دوزخ بر وی حرام می‌گردد». چرا؟
ورود بر ولایت علی(ع) یعنی محبت علی(ع) و عشق به مكتب و مرام او. و این محبت، آدمی را از عذاب دوزخ مصون می‌دارد. چرا؟
دوست داشتن علی و راه او به معنای دوست داشتن معرفت و عدالت و حق‌پرستی است و در این راه از همه‌ی امیال خود گذشتن و فقر و تنهایی و محنت را برگزیدن و دنیا را سه‌طلاقه کردن.
دوست داشتن این خصائل بدان معنا است که آدمی قلباً از دنیا و پرستش هوس‌ها و جاه‌طلبی‌ها بیزار است. و این به معنای آن است که چنین دلی از دنیا پاک است و دچار وسوسه‌های شیطان نمی‌شود و طبعاً از دوزخ بیگانه و دور است. زیرا آتش دوزخ به سراغ قلبی می‌رود که در عطش دنیا است. کسی که علی را دوست داشته باشد، خودبه‌خود از خودپرستی فاصله می‌گیرد و به وسوسه‌های شیطان مبتلا نمی‌شود. علی (ع) یك نشانه‌ی کبیر است و محبت علی(ع) محبت خدا است و شوق به آخرت و بیزاری از دنیا و اهلش می‌باشد. پس دوست داشتن علی(ع)، اجر و غایتی است که نصیب قلوب عارفان و عادلان و صدیقین می‌شود و یك مقام قلبی است. هرگز انسان ظالم نمی‌تواند علی را دوست بدارد؛ حتی اگر شیعه باشد. کسی که دنیا را دوست بدارد محبت علی(ع) به دلش راه ندارد. محبت علی (ع) نسیم بهشت است.
