چشمان کور حسود
می‌گویند که چشمان حسود کور می‌شود. و در قرآن است که جماعتى از کافران پس از مرگ کور برانگیخته می‌شوند و می‌گویند: «پروردگارا ما که در آن جهان بینا بودیم». به اینان گفته می‌شود: «کوری شما ازاین‌رو است که چشم خود را بر نعمات خدا فروبستید و آن‌را انکار نمودید».
معمولا صفت بخل و حسد درباره‌ی ارزش‌های میرای دنیوی پدید نمی‌آید و حداکثر این است که در تقلید و پیروی از صاحبان قدرت‌های مادی می‌روند به درجه‌ای از آن قدرت‌ها می‌رسند. ولى آن بخل و حسدی که انسان را به انکار و تهمت می‌کشاند در قبال نعمات خدا است که ارزش‌های ماندگار معنوی و صفات برجسته‌ی انسانی هستند و نشانه‌هایی از حقیقت را دارا می‌باشند.
چنین انسان‌هایی حتی به لحاظ دنیوی هم دارای هوش و حواسی بسیار ضعیف و کرخت می‌شوند و آن‌قدر بر کفر و انکار خود اصرار می‌ورزند که چشم و گوش و هوش و دلشان از بین می‌رود و مصداق این کلام خدایند که: اینان کورند و کرند و لال‌اند و دیگر به‌سوی حق برنمی‌گردند. و این بدترین عاقبتی است که انسان مبتلا می‌شود و در آخرت هم از آن رهایی ندارد.
چه عاقلانه است که آدمی در قبال نعمات وجودی دیگران، علیرغم امیال کافرانه‌ی نفس خود جهاد کند و به جای انکار و اتهام به مراکز این نعمات و گریز از آنها، به‌سویشان برود و با آنان دوستی نماید و خدمتشان کند تا از این نعمات برخوردار شود و لذا بخلش که بدترین امراض است معالجه گردد.
انکار علم و هنر و صفات حسنه‌ی دیگران موجب تحمیق و جنون و بسیاری از امراض لاعلاج می‌شود. و به‌راستی که حسد یکی از انواع آتش دوزخ است که روح را می‌گدازد و شعور و وجدان و عاطفه را زائل می‌کند. چه احمقانه است که آدمی به جای برخوردار شدن از یک ارزش خوب، آن‌را تخطئه کند و خود را از آن محروم نماید. آیا ظلمی بزرگ‌تر از این به خویشتن ممکن است؟
«و در آن روز سؤال می‌شود که آیا با نعمات خدا و صاحبان این نعمات چه کردید» (قرآن).
آدمی فقط بدبختِ بخل خویشتن است.
از دائره المعارف عرفانی جلد چهارم فصل سوم صفحه 207اثر استاد علی اکبر خانجانی
کتاب فوق را از وب سایت زیر می توانید رایگان دانلود کنید :
