چگونه می‌توان امام زمان (ع) را شناخت؟
طبق روایات شیعی برخی از مهم‌ترین علائم حقانیت وجود امام زمان در ظهورش امور ذیل می‌باشند: عبا و عمامه‌ی سبز، مردی میان‌سال، حامل عصا و تابوت حضرت موسی(ع) و ذوالفقار علی(ع) و کتاب موسوم به »قرآن علی«، به همراه حضرت مسیح (ع) و سیصد و اندی از یارانش.
این عمده علائم شخصی ایشان است به همراه برخی از علائم طبیعی و اجتماعی و غیره. ولی مهم‌ترین و تعیین کننده‌ترین اینها علائم شخصی حضرت است، وگرنه بسیاری از علائم طبیعی و بشری ظهور حضرت مدت‌ها است که در سراسر جهان آشكار شده است و می‌تواند متعلق به هر مدعی امامت باشد.
و نیز این روایت که در هنگام ظهورش بر تاق آسمان، حقانیت این ظهور نوشته می‌شود که به مثابه شناسنامه‌ی او است.
ولی آیا چه کسی و با چه سندی می‌تواند علائم شخصی ایشان را تشخیص دهد که درست است و جعلی نیست؟
و نیز اینكه امروزه به کمك اشعه‌ی لیزر از زمین و یا ماهواره‌ها می‌توان در آسمان هر مسئله‌ای را به هر زبانی نوشت. پس این علامت هم قابل سندیت نیست. پس ملاک تشخیص ایشان از یك دجال چیست؟
آیا به‌راستی هیچ‌یك از ما شیعیان که شبانه‌روز در انتظار ظهورش ضجه می‌زنیم لحظه‌ای هم به این امر اندیشیده‌ایم و یا اینكه تعارف می‌کنیم و یا می‌پنداریم که آن حضرت خودش می‌آید و درب خانه‌ی ما را می‌زند و ما را نجات می‌دهد و گور بابای بقیه.
به نظر می‌رسد این آخری از سایر دلایل، معنوی تر و قابل اعتمادتر باشد. این‌طور نیست؟
امروزه وقتی که محاکمه سیدعلی‌محمد باب مدعی امام زمان بودن را به یاد می‌آوریم که چگونه در یك امتحانِ دستور زبان عربی مردود و محكوم به اعدام شد، به حال خودمان خنده‌مان می‌گیرد با این علائمی‌که در ذهن خودمان برای او قائل هستیم؛ آن‌هم در عصری که می‌توان به یاری تكنولوژی حتی انسانی نورانی را سوار بر اسب در آسمان پرواز داد و همچون فیلم‌های »جنگ ستارگان« شمشیرهای نوری ساخت و یك مهدی یا مسیح هزار بار متافیزکی‌تر از روایات تاریخی تحویل بشریت داد.
طبق اخبار و شایعات پراکنده، سازمان‌های جاسوسی و اطلاعاتی مشغول طراحی چنین ناجی‌هایی برای بشریت و خاصه مسلمانان هستند. بنابراین نگران این داعیان امامت و نائب امامتی که در کشورمان مردمان را سرکیسه می‌کنند نباشیم که بیش از حد رسوایند، بلكه نگران آن امام زمانی باشیم که در سازمان‌های روشنفكری غرب مشغول طراحی شدن است که همه‌ی ویژگی‌های روایات مسیحی و شیعی را دارد و بسیار برتر از آن است.
به‌راستی چاره چیست؟
بی‌تردید اگر بخواهیم طبق روایات تاریخی و علائم موجود در این روایات، در انتظار #ظهور ناجی باشیم باید پیشاپیش خودمان را فریب‌خورده بدانیم و قطع امید کنیم.
وقتی مشتی شیاد که اکثرشان بیماران روانی و رسوایند قادر هستند که مردمان را بفریبند، وای بر آن امام و ناجی که در سازمان ناسا تولید شود که حتی بر پیشانی او هم نامش بدرخشد. مسئله این است و لاغیر پس بر هر عاقلی مبرهن است که امام زمان جز به‌واسطه‌ی ایمان یقینی و معرفت قلبی و عرفان و عطش جدی برای درک آن حضرت، قابل تشخیص نیست.
یعنی جز معرفت نفس هیچ راه مطمئنی وجود ندارد.
به یاد آوریم که در صدر اسلام درباره‌ی حقانیت امامت ائمه‌ی اطهار(ع) و شناسنامه‌ی آنها کمترین تردیدی نبود و آنان در تنهایی مطلق و گاه بدون وجود حتی یك مؤمن صدیق و عارف، شهید شدند؛ آن‌هم به نام ملحد و مرتد.
آنان، هم آشكارا فرزندان علی(ع) و #فاطمه(س) بودند و هم به زبان عربی صحبت می‌کردند و جملگی دارای کرامت بودند، ولی هیچ مشكلی از مسلمانان حل نشد و همانها شهیدشان ساختند و نه کفار.
آنچه امام را تشخیص می‌دهد و تصدیق می‌کند، هیچ‌یك از علائم مذکور نیستند، آن‌هم در دوران ما. ملاک تشخیص امام، دل عاقلش و ذهن عارف و جان هوشیار و در انتظار و جستجوگر است.
حضرت #مسیح(ع) نیز در مسیحا بودنش به لحاظ نژاد و علائم هیچ کم نداشت، ولی به‌واسطه‌ی روحانیت #یهود محاکمه و مصلوب شد و نه رومیان شرابخواره و منكر خدای یگانه. پس بهتر است که بر خود بترسیم و نشانه‌های جهانی و بشری و طبیعی و تاریخی ظهور را درک و تصدیق کنیم و خودمان را به‌واسطه‌ی عرفان نفس و اخلاص در دین برای درک وجود مبارکش مهیا سازیم و از آن دریای علائم ضد و نقیضِ حاصل از روایات تاریخی - که بهترین ملعبه‌ی دجالان می‌تواند بود - نومید باشیم.
امام را به قلب و جان و عرفان می‌توان شناخت و نه با چشم و هوش کتابی و فنی شناسنامه‌ای.
و به یاد داشته باشیم که #امام_زمان شناسنامه ندارد. فقط با #تكنولوژی باستان‌شناسی می‌توان درستی شمشیر #علی(ع) و تابوت #موسی(ع) را در نزد #ناجی موعود تشخیص داد. پس غربی‌ها زودتر از ما تشخیص می‌دهند. آیا این‌طور نیست؟
منبع : مقاله ۲۳ کتاب دایره المعارف عرفانی ج ۲ فصل ۴ اثر استاد علی اکبر خانجانی
برای دانلود کتابهای این مولف از سایت زیر استفاده کنید:
https://www.khanjany.org
