این روش با عنوان کدنویسی وایب (Vibe Coding) شناخته میشود و بر پایه استفاده از مدلهای زبانی هوش مصنوعی برای تولید سریع نمونههای تعاملی و تستپذیر بنا شده است.
کدنویسی وایب مفهومی است که نخستینبار توسط Andrej Karpathy مطرح شد و به روشی اشاره دارد که در آن طراح یا فردی خلاق، با نوشتن توضیحات ساده به زبان انگلیسی محاورهای، از یک مدل زبانی مانند ChatGPT میخواهد تا کدی ایجاد کند که نمایانگر آن ایده باشد.
مثلاً به جای اینکه یک توسعهدهنده بیاید و ساعتها کد بنویسد، طراح فقط مینویسد:
«میخواهم یک فرم ثبتنام ساده داشته باشم با نام، ایمیل و دکمه ثبت»
و هوش مصنوعی، کد HTML/CSS/JS متناسب با این خواسته را تولید میکند.
معمولاً طراحان UX ایدههایی دارند که برای تست یا نمایش آنها نیاز به یک نمونهی تعاملی (Prototype) دارند. ساخت چنین نمونهای توسط توسعهدهنده زمانبر است. وایب کدینگ به طراحان اجازه میدهد:
همچنین ابزارهایی مانند Anima یا Locofy به طراحان کمک میکنند تا طراحیهای Figma خود را مستقیماً به کد قابل اجرا (HTML/CSS/React و ...) تبدیل کنند.
وایب کدینگ یک ابزار نوآورانه و کارآمد برای طراحان UX است. این روش به طراح اجازه میدهد بدون نیاز به کدنویسی پیشرفته، سریعاً نمونهی زندهای از ایدهاش را بسازد و آن را با دیگران به اشتراک بگذارد. اگرچه این روش جای توسعهدهندگان را نمیگیرد، اما فرآیند تست، بازخوردگیری و تکرار در طراحی را بسیار تسهیل و تسریع میکند.
در واقع، کدنویسی وایب نوعی طراحی زنده است که طراح را از دنیای استاتیک وایرفریمها به دنیای تعاملی نمونههای واقعی هدایت میکند.
