شب‌های پایتخت در غیاب ماموران پلیس یا حضور کم تعدادشان تبدیل به جولانگاهی برای رانندگان پرخطر گشته است.
رانندگانی که گاها از فرط خطرپذیری و ریسک پذیری به مردمان مست یا نشئه‌ای می‌مانند که جان دیگران برایشان کوچکترین اهمیتی ندارد.
در حالی این رانندگان، سوداگری مرگ آن هم در وسط شهر می‌کنند که گویی خیالشان از بابت تاوان‌های سنگین قانونی راحت است و گاها هیچ اعتراضی را نیز از جانب خودروهای دیگر بر نمی‌تابند و با گستاخی هرچه تمام رفتار می‌نمایند.
در اتوبان‌های شهیدان بابایی و حکیم و همت و باکری و شیخ فضل الله و گاها آزادگان و سعیدی و جاده شهریار و بسیاری دیگر در اغلب اوقات جای خالی پلیس حس می‌شود. و نیز هستند اتوبان‌هایی مانند ساوه که به جاده مرگ معروف شده‌اند و با وجود حضور پلیس مستقر ولی رانندگی در آن‌ها بسیار خطرآفرین است.
متاسفانه کم کاری و اهمال متولیان آموزشی و فرهنگی بسیار مشهود است و نمی‌توان همه را بر گردن پلیس انداخت ولی از آنجایی که پلیس به عنوان مجری قانون در برخورد مستقیم با مردم قرار دارد معمولا انتظار بیشتری نیز از این مجری قانون می‌رود و امید است با تلاش مضاعف پلیس شاهد بازگشت آرامش و امنیت به خیابان‌های پایتخت باشیم.
