در دهه های اخیر، نقش و اهمیت دارایی های نامشهود همزمان با افزایش سطح رقابت بین شرکتها افزایش یافته است. یکی از دارایی های نام شهودی که مهم ترین عامل متمایز کننده یک شرکت و ایجاد مزیت رقابتی برای آن می باشد. برند است. از آنجایی که عملکرد برند رابطه مستقیمی با عملکرد یک سازمان دارد. سنجش و پایش مستمر آن می تواند به عنوان ابزار مدیریتی قدرتمندی به مدیران در جهت نیل به اهداف کلی و استراتژیک سازمان ها کمک نماید
تعاریف مختلفی از برند وجود دارد که کاتلر (1999) آن را این گونه تعریف می کند: "برند یک نام، عبارت یا اصطلاح، نشانه، علامت، نماد، طرح با ترکیبی از آنها است که هدف آن معرفی کالا یا خدمتی است که یک فروشنده یا گروهی از فروشندگان عرضه می کنند و بدین وسیله آنها را از محصولات شرکت های رقیب متمایز می نمایند. بنابراین تمایز محصول، خدمت و یا نام یک سازمان به عنوان مزیت رقابتی برشمرده شده و دستیابی به مزیت رقابتی در دنیای امروز، تنها با تکیه بر ویژگی های کار کردی محصولات و خدمات امکان پذیر نبوده، بلکه در عصر حاضر، برند مهم ترین عامل متمایز کننده یک شرکت تجاری از رقبا است.
سنجه های اندازه گیری عملکرد برند که تا کنون از سوی محققان مختلف ارایه شده است را می توان به سه گروه مبتنی بر نتایج کوتاه مدت، مبتنی بر نتایج بلند مدت و گروه سوم که ترکیبی از دو گروه قبلی می باشد، تقسیم نمود. گروه اول بیشتر شامل سنجه های مالی و بازار بوده و گروه دوم بیشتر شاخص های ادراکی و مبتنی بر رفتار مصرف کننده را در بر می گیرد. گروه سوم نیز شامل مدل های مختلف ارزش گذاری برند می باشد که اکثرا از سوی شرکت های معتبر معرفی شده و در آنها ترکیبی از سنجه های مالی و ادراکی مورد استفاده قرار گرفته است.
