همه‌ که نباید دکتر و مهندس‌ بشن!

تا بوده، همیشه این حرف‌ها بوده و هست. هنوز هم هر وقت خانواده دور هم جمع می‌شوند انگار وظیفه دارند از بچه‌ها بپرسند «عمو جان، خاله جان دوست داری چه کاره شوی؟» بچه‌ها هم گویا وظیفه دارند بگویند «دکتر» با یک درجه تخفیف «مهندس» یا... اما وقتی در جامعه سر می‌چرخانیم نه‌تنها این همه دکتر و مهندس و خلبان نمی‌بینیم که مثل همه جوامع دیگر، بیشتر چشم‌مان به دکان‌دار، راننده، پلیس راهنمایی و رانندگی و... می‌افتد. البته به نظر می‌رسد این روزها شرایط تا حدی تغییر کرده و کمی بهتر شده، ولی هنوز هم هستند کسانی که فکر می‌کنند فقط رشته‌هایی مانند مهندسی، پزشکی، داروسازی، دندانپزشکی و دیگر رشته‌هایی از این قبیل ارزش درس‌خواندن و دانشگاه‌رفتن دارند و بس. هنوز هم برخی پدر و مادرها باور دارند اگر فرزندشان در رشته‌ دیگری درسش را ادامه دهد، نه تنها فایده‌ای ندارد و تنها وقت تلف‌کردن است که حتی گاهی آن را مایه سرشکستگی و شرمساری خانواده هم می‌دانند. نتیجه چنین طرز فکری هم کاملا مشخص است؛ ما همواره با بچه‌هایی روبه‌ر‌و می‌شویم که با هزار امید و آرزو پس از 12 سال درس‌خواندن و گذر از سد کنکور، ناچارند سال‌ها در رشته‌ای درس بخوانند که کوچک‌ترین علاقه‌‌ای به آن ندارند. وقتی هم پا به محیط اجتماع می‌گذارند، تنها یافتن شغل برایشان اهمیت دارد؛ چه در آن رشته که درس خوانده‌اند و چه غیر آن. پس خیلی طبیعی است ذوق و علاقه‌شان هر روز کمتر از قبل شود، انگیزه و پشتکارشان را از دست بدهند و علایق و توانایی‌های‌شان تضعیف شود. این در حالی است که امروزه در بیشتر کشورهای پیشرفته دنیا به علایق و توانایی‌های بچه‌ها احترام گذاشته می‌شود و نظر آنها در ادامه مسیر زندگی تحصیلی و شغلی مهم است. در آن کشورها ارزش همه رشته‌های درسی یکسان است و شخصی موفق‌تر از بقیه به حساب می‌آید که بتواند کارش را خلاقانه و به بهترین نحو ممکن انجام دهد.

البته در همه جای دنیا هم کسانی هستند که به اجبار کار و حرفه‌ای را انتخاب می‌کنند و مشغول آن می‌شوند، ولی باید بپذیریم مجبور‌کردن بچه‌ها برای ادامه تحصیل در رشته‌هایی خاص مانند پزشکی و مهندسی به هیچ عنوان کار پذیرفته‌شده و منطقی‌ نیست.

قطعا وقت آن رسیده که قدری بیشتر به نظر فرزندان‌مان اهمیت دهیم و به دیدگاه‌شان احترام بگذاریم.