شله زرد ویژه مردم پارسی زبان است. به همهٔ ایران‌زمین٬ این آش پزند.
به درویش و ارزانی بخش کنند. به آذرآبادگان اندک باشد٬ به روستاها هیچ ندانند. این چنان پزند که نخست برنج را به آب پزند. پس شیرهٔ شکر یا دوشاب انگوری با زعفران به آب نیک ساییده درهم آمیخته بر آن ریزند و برافروزند تا به اندازهٔ اشتها پخته گردد و قند و دارجین کوفته بر آن ریزند و برخی روغن گداخته چون حلیم (هلیم) ریزند و خورند.
برگرفته از کتاب کارنامه خورش اثر نادر میرزای قاجار صفحه‌ی ۶۷
در تهران امروز شله زرد را به نیکوصفت پزند که یادگاری است از طهران قدیم
