۴ می؛ روزی که فوتبال گریه کرد

۴ می ۱۹۴۹، روزی که فوتبال ایتالیا هیچ‌گاه فراموش نمی‌کند. در این روز، تیم افسانه‌ای گرانده تورینو در یک سانحه هوایی در سوپرگا جان خود را از دست دادند. تیمی که در دههٔ ۴۰ قدرتی بی‌رقیب بود، پنج قهرمانی لیگ سری آ و ستارگانی چون والنتینو ماتزولا را خود داشت.

نامش را گذاشته‌اند Giornata Mondiale del Calcio؛ روز جهانی فوتبال. نه به‌خاطر جشن و گل و جام، بلکه برای یادآوری، برای سکوتی که پس از آن سانحه تا ابد در تاریخ فوتبال ایتالیا پیچید. روز چهارم می ۱۹۴۹، روزی شد که فوتبال نه یک تیم، بلکه یک رؤیا را از دست داد. هر ساله در تورین با مراسمی پرشکوه برگزار می‌شود. هواداران از سراسر ایتالیا به سوپرگا می‌آیند و یاد این قهرمانان را گرامی می‌دارند. کاپیتان تیم تورینو، در سکوتی مقدس، نام تمام قربانیان را می‌خواند. ناقوس کلیسای سوپرگا برای ۳۱ قلب خاموش به صدا درمیاد. گویی زمان ایستاده است. گویی فوتبال آمده تا زانو بزند.

گرانده تورینو فقط یک تیم نبود. تیمی بود که در سال‌های تاریک پس از جنگ جهانی دوم، شادی را به زمین‌های فوتبال ایتالیا برمی‌گرداند. پنج قهرمانی در لیگ، بیشتر بازیکنان تیم ملی، و کاپیتانی که نامش—والنتینو ماتزولا—هنوز هم قلب‌ها را می‌لرزاند. اما آن روز، در راه بازگشت از بازی‌ای دوستانه با بنفیکا در لیسبون، هواپیما در مه غلیظ، به دیوار پشت کلیسای سوپرگا برخورد کرد و تمام ۳۱ نفر سرنشین جان باختند.

۴ می فقط یادآور یک حادثه نیست. یادآور این است که حتی وقتی توپ دیگر نمی‌غلتد، داستانی که ساخته شده، تا همیشه باقی می‌ماند.