شعر کوتاه
روحم را
جویده مست
آن دقایق خیالبافی تو
ریخته بر شانه‌ام
غم
آن وقت خالی از بوسیدن تو...
نیلوفر ثانی
بگذار عشق
به‌راه‌مان بیاورد..
نیلوفر ثانی
چه چاره‌ای برای دلتنگی؟! اگر عشق، عشق باشد دلتنگی جزء لاینفک آن‌ست.. اصلا دل سپردن بی دلتنگی مگر می‌شود؟ دلی را که سپرده‌ایم به عشق و حضور دیگری، و چنان روانه‌اش کرده‌ایم سوی او، مگر می شود بی‌قرار دوری‌اش نشویم؟
عشق اگر عشق باشد، یار می‌شود دل ، و دل می شود دلدار... و تا همیشه‌ای که آن دل در گروِ اوست، دلتنگی هم همراهش هست حتی اگر بهر دلیلی آن عشق به بودن کنار هم ختم نشود و دوری باشد میان شان.
اصلا خیلی از عشق‌ها به فرجامی نمی‌رسند اما دلتنگی‌اش، همچنان بیخ گلوی آدم را می گیرد و ته دل را مدام می آشوبد سالها گذشته اما هنوز دلتنگی‌اش ، یادگار مانده...
عشق که هزار و یک لذت و شیرینی دارد، ریسک این همه رنج را هم می پذیرد ، رنجِ دلتنگی که مدام‌ست و شاید تا همیشه‌ی خدا..
نیلوفر ثانی
