شعری که خیلی به دلم نشست و چون در اینترنت کمیاب بود گفتم شاید اینجا ماندگار تر بشه ...
بگذار که از خویشتن خویش بمیــــــــــــرم
از دست دل عاقبت اندیش بمیــــــــــــــرم
صوفی صفت از عالم هستی بکشم پای
درویش بیاسایـم و درویش بمیــــــــــــــرم
به راستی مفهوم عاقبت اندیشی در دنیایی که زمان رو خودمون براش ساختیم چیه ؟ مگه عاقبتی جز اکنون وجود داره ؟
