بین تمام کشورهای جهان، تنها کشور باقی مانده هستیم که برای حفظش همچنان داریم مقاومت می کنیم. چهل سال پیش ایران در خصوص عفاف و حجاب، از دست رفته بود و دوباره به دست آمد. و یکبار دیگر همه تلاش ها در مسیر حذف این پوشش است. و مقاومتی نورانی برای مراقبت از ارزشی که هیچ کس نمی تواند منکرش شود که تمامش فایده است، نه ضرر.
یک نگاه تکراری در جهان هست که می گوید حجاب محدودیت است و همه باید آزاد باشند. در این نگاه محدودیت یعنی چیزی بد و آزادی یعنی چیزی خوب. اما این نظریه نمی گوید نتایج این آزادی چه هست؟ یعنی مهر فایده بخش بودن به آزادی به شکل مطلق می زند. اما در عالم واقعیت نمی گوید آیا واقعا این آزادی برای زنان و مردان جوامع مختلف مفید بوده است؟ خب بشر در این صد و اندی سالی که دیگر به سمت بی پوششی غیرمتعارف رفته است هزاران هزار نوع آسیب را هم تجربه کرده است. غرب راه رفته است. نتیجه گیری کار سختی نیست...
ما آموختیم که دین آسمانی بر هر چه به نفع بشر هست به معنی واقعی نه تبلیغاتی ،مهر تایید می زند. چون دین یک بسته آموزشی برای زندگی بهتر است. پس هرکس دیندار است ایمان دارد که اگر به دستورات الهی عمل کند مصون است از بسیاری از بحران ها که دامن گیر زنان و مردان زیادی در جامعه می شود که آرامش و نشاط و تعادل روحی آنها را به هم زده است. رعایت می کنند و نتایجش را هم بهره مند می شوند. اما کسانی که خوب در جریان قرار نگرفته اند یا قدرت میل به راحت طلبی از دقت نظر به اثر یک عمل در آنها بیشتر است با هزار بحث و شعار و نقد و نظر تلاش می کنند اثبات کنند محدودیت خوب نیست و آزادی خوب است. اما در زندگی واقعی نتیجه چیز دیگری هست.
من هم مطالعاتم و تحقیقاتم در کتب فارسی و خارجی زیاد بوده است و هم مستندهای زیادی درباره انتخاب آزادی در پوشش و نتایج آن خوانده و دیده ام. اما کنار این موارد مشاور هم بوده ام. تا امروز با دختران زیادی مواجه بودم که فشارهای روحی و روانی و حتی جسمی از روابط آزاد و حذف پوشش در محیط خانوادگی، فامیلی، دوستی و محیط کاری را تجربه می کنند و با آه و اشک و افسوس صحبت می کنند و به دنبال راه نجات هستند. اما هیچ کس از وضعیت و زندگی این دختران چیزی نمی گوید. نمی گوید که این بلاها و رنج ها محصول کدام عملکرد است؟
این افراد دو دسته هستند. یکی کسانی که اصلا فکر هم نمی کنند که بخاطر همین آزادی و رهایی دچار اسارت و آسیب می شوند و یک دسته هم هستند که متوجه می شوند و آگاهانه دین داری و پوشش را انتخاب می کنند. به معنی واقعی کلمه تجربه می کنند حفظ پوشش و روابط در حد توصیه ها و دستورات دین مثل یک حصار آزادی بخش برای آنها عمل می کند. حصار است اما آزادشان می کند از همه بحران هایی که کشیده اند. اما نگاه برعکسی هم هست که تصور می کنند، فقط تصور می کنند که حذف پوشش به آنها لذت و آرامش و رها بودن از هر قیدی را می دهد اما در عالم واقع به شکل پر تکرار به خطا و آسیب و محرومیت های مختلف نزدیکترشان کرده است. چند صباحی خوشی و بعد رفتن مزه شیرین موقت و زمان های بلندی تلخی نتیجه اعمالی که تصور می شد نشاط بخش و حال خوب کن است.
در بحث مشاوره دختران زیادی هستند که مثلا به دلیل بی تفاوتی نسبت به پوشش در جمع ها و فضاهایی کشیده شده اند که خروجی اش آشنایی ها و ارتباط هایی شده که متاسفانه در نهایت آسیب روحی و جسمی برای دختر بوده است. یا به دلیل همین نگاه آزادی شریک زندگی خود را از دست داده اند چون دختری دیگری با جذابیتی بیشتر او را به خود جذب کرده است. موردی بود از دختری کم سن که به دلیل بی تفاوتی نسبت به پوشش و روابط آزاد به آسیبی رسیده بود که راه نجاتی برای خودش نمی دید و تمایل به پایان دادن به زندگی اش داشت و یا خانمی که به دلیل روابط آزاد و بی تفاوتی نسبت به پوشش در محیط کار متاسفانه همسر و زندگی و فرزندان خود را از دست داده بود...
حالا سختی ماجرا از کجا شروع می شود؟ خانمهایی که می آیند و می گویند ما پوشش نداریم و روابط بدون محدودیت هم داریم هیچ آسیبی هم ندیده ایم. ظلمی که شاید این افراد به سایر هم نوعان خود می کنند بیشترین نوع ظلم باشد. چون ظرفیت همه افراد برابر نیست. دلیل نمی شود چون کسی برای خودش خط قرمزهایی دارد و از خودش صرف نظر از پوشش و روابط آزاد حفاظت می کند، همه این توان و این ظرفیت را داشته باشند. اینطور می شود که بسیاری بسیاری از دختران نوجوان و جوان حوادث تلخ و جبران ناپذیری را تجربه می کنند که دیگران آنها را آگاه نکرده بودند و از احتمالات پر تکرار برای آنها نگفته بودند.
همچنین تعریف غلط از معنای آزادی، کلمه ای که زیباست ولی بیشترین قربانی را از دختران و زنان جوامع بشری گرفته است. اینکه بگذار هرکس میخواهد هرجور می خواهد آزاد باشد که در اجتماع باشد و متاسفانه این آزادی هرگز معنا نشد که می تواند چه تبعات و حواشی برای زنان، مردان، فرزندانشان ، یک خانواده و در نهایت وضعیت یک جامعه داشته باشد.
سرعت گرایش به پوشش در غرب بخاطر راه رفته است. حالا اگر برخی بگویند بگذارید ما هم این راه را برویم چقدر ظلم بزرگی است؛ چون یک مطالعه ساده درباره وضعیت زنان در شرق و غرب عالم در سالهای طولانی، به راحتی نشان می دهد که چقدر دختر و زن و مرد و خانواده بخاطر این نگاه و برداشت اشتباه از دست رفته اند و آسیب دیده اند.
امکان حضور در دادگاهها که برای همه فراهم است. خوب است تحقیقی ساده بکنید علت فروپاشی روابط بسیاری از زن و شوهرها، بچه های طلاق و ... از کجا آغاز شده است؟
و از همه بخش ها غم انگیزتر آن بخشی است که این موضوع حربه کسانی شده است که از ریشه دوست دارند ایران و ایرانی نباشد. ذره ای برای زن ایرانی اهمیت قائل نیستند ولی از این طریق می توانند هم زنان را به جان خود و خانواده خود و جامعه بیندازند هم التهابی ایجاد کنند که حال روح و روان همه را بد کند. هم خود افراد که با خشم و لجبازی به خود آسیب می زنند هم کسانی که تلاش می کنند سلامت خود را حفظ کنند و از این طریق بیشتر در معرض خطر و آسیب و عذاب روحی قرار می گیرند.
ما چه طور می توانیم بی تفاوت باشیم؟ من چه طور می توانم صدای گریه های آن دختر نوجوان و جوان را که برایم صوت فرستاده بشنوم که «از وقتی بی تفاوت شدم نسبت به مراقبت از خودم این بلاها سرم آمد. به ما دروغ گفتند...»
من چه بگویم؟ سرزنش کنم؟ بگویم دیدی گفتم؟ یا بگویم نگفتم اینطور می شود؟ یا بگویم دیگر تقصیر خودت هست، می توانستی کمی به سرانجام و نتیجه کارهایت فکر کنی و این آسیب جبرانی ندارد؟ یا بگویم برو یقه کسانی را بگیر که تو را تشویق کردند که آزاد باش و لذتش را ببر؟ یا بگویم شاید آه کسانی دنبال زندگی ات باشد که با ظاهرت و رفتارت عذاب کشیدند؟ البته هیچکدام از اینها را دلم نمی آید بگویم جز اینکه می گویم: نگران نباش. در ماه مبارک به سمت خداوند برگرد. از خدا عذرخواهی کن. سعی کن تغییر رفتار و عمل بدهی. به اذیت و تمسخر اطرافیانت نگاه نکن ما کنارت هستیم. ببین کار درست کدام است. خدا جبران کننده است. خودش گفته برگرد. خودش گفته می بخشد. خودش گفته فرصت دوباره می دهد. خودش گفته نجاتت می دهد. از تاریکی به سمت نور. از آلودگی به سمت پاکی. از بیماری روح به سمت سلامت و تعادل...
بد نیست چند ویدئو (در پست های آینده) ارسال کنم از دختران غربی که به این نقطه رسیده اند...
