این فهرست و چند فیلم مستند را گذاشتم دانش‌آموزان یک دبیرستان در ایران و گفتم اینها بخشی از دستاوردهای ملت ایران بعد از انقلاب اسلامی سال ۵۷ است.
یکی گفت: اینها درست. اما ما هییییچ پیشرفتی نداشتیم!!
گفتم: الان این فهرستی که با شما اشتراک گذاشتم را می‌بینی؟
گفت: بله. اما ما پیشرفت واقعی نداشتیم.
گفتم: دو شاخص پیشرفت را از نگاه خودت بگو.
یک مکثی کرد و گفت: مثلا ما تسلط پیدا کنیم بر کشورها.
گفتم: یعنی بریم تهاجم کنیم و بجنگیم؟
گفت: نه، من خودم طرفدار صلحم! اصلا هیچی ولش کنید. شما دارید دفاع یک طرفه می‌کنید!
در ادبیات برخی افراد، پرتکرار عباراتی مثل: هیچ، اصلا، هرگز، ابدا، همیشه، می‌شنوید.
این بیانگر تأثیر محیط و رسانه بر مغز هست. وقتی مدام و متصل مطالب منفی از نداشتن‌ها، نشدن‌ها، ضعف‌ها و حادثه‌ها مغز دریافت می‌کند. از دنیای واقعی خارج میشود.
و واقعا تصور می‌کند در بدبختی زندگی می‌کند.
برایم قابل تأمل هست که تا امروز، تمام کسانی که در بحث، زبان به تضعیف و ناله و اظهار محرومیت و ابتلا به بدبختی در ایران باز کرده‌اند، حتی یک مورد هم جزء گروه بی‌بضاعت یا کمتر برخوردار کشور نبوده‌اند.
