داشتم یک سریال کره‌ای می‌دیدم. در یک قسمت نشان می‌دهد که تیم کهنه‌کار رقیب که در برابر یک تیم جوان، احساس شکست می‌کند، سراغ رسانه‌هایی می‌رود، که با ساختن اتهام و شایعه‌سازی رسانهای آن‌ها را زمین بزنند.
دیالوگ این صحنه برایم جالب بود. مرد رسانهای می‌گوید: بلاخره زندگی ما هم با اتهام زدن به دیگران و رجزخونی می‌گذره.
این صحنه را که دیدم یاد آن آقایی افتادم که اخیرا فیلمش در نت پخش شده که قیمت خوراکی‌ها را در آمریکا و ایران مقایسه می‌کند. و از این طریق کلی دنبال‌کننده جمع کرده است.
حالا غیر از اینکه در حال خیانت است که دل و فکر مردم کشورش را خالی می‌کند، اما اگر افراد آگاهی داشته باشند می‌دانند که این مقایسه پر از اشکال است؛ اینکه فقط بیایی قیمت خورد و خوراک را مطرح کنی، ولی حرفی از هزینه‌های سنگین اجاره‌خانه‌ها، یا پول آب و برق و گاز آن، یا هزینه‌های تاکسی، یا مالیات ماهانه و سالانه، یا رقم عجیب بیمه و درمان آمریکا نزنی، چقدر غلط است.
حتی رقم حقوقی که می‌گوید هم برای کارمند معمولی، ما در #هلند و #فرانسه ندیدیم.
یا اصلا مقایسه تومان و دلار منطقی نیست. چون مردم در ایران به تومان خرج می‌کنند.
