چند روز پیش یک ویدئو دیدم از یک مترو در خارج از ایران که مردم با شادی در آن ترانه می‌خواندند. پایین تصویر نوشته بود: مترو اونا.
بعد به دنبالش، یک فیلم از مترو ایران و دستفروش‌ها گذاشته بود و نوشته بود: حالا مترو ما...
حتما از این مقایسه‌ها زیاد دیده‌اید. حسرت خارج گوگولی و افسوس وضعیت داخلی.
من که تجربه ۵ سال زندگی در فرانسه را داشتم و سوار مترو چند شهر آن شدم می‌گویم: اولا که خبری از شعر و ترانه خوانی نبود. دوم اینکه بارها شاهد صحنه‌های اعصاب خرد کن بودم. زن یا مردی که نوشیدنی الکلی می‌خورد و از حال خودش خارج می‌شود. یا عربده کشی می‌کند، یا از حال می‌رود و... بقیه‌اش را نمی‌گویم.
این تصاویر البته برای مترو بلژیک است. بوی بد، فضای ناراحت کننده و این خانم که با مردی که همراهش بود و مثل خودش از حالت طبیعی خارج شده بود در حال بحث و دعوا با صدای بلند بود.
بدونید این دست کلیپ‌ها توسط مردم معمولی ساخته نمی‌شود. بر اساس همان پروژه تضعیف روحیه، بابرنامه است.
اما مردم با پخش آن، سربازهای نیابتی این جنگ روانی می‌شوند.
باید به هرکس که این برنامه‌ها را نشر می‌دهد، آگاهی بدهیم.
