تجربه متفاوتی بود شرکت در برنامه دوستانی که قصد مهاجرت به ایران داشتند یا به ایران برگشته بودند... دوست دارم درباره اش مفصل بنویسم... متنی که در ادامه می آید نوشته یکی از دوستانی است که بعد از برنامه در گروه مطرح کردند و پوشش حجاب ندارند:
« من در اسپیس صحبت نکردم ولی دوست دارم به نکته ایی مهم اشاره کنم.
اول خودم رو معرفی می کنم.
من ۵۷ سالمه، ۳۷ سال پیش مهاجرت کردم به ایتالیا و بعد از ۹ سال به امریکا. در نیویورک بروکلین ساکن هستم که شاید بهترین جامعه مهاجرین ایرانی را دارد، البته حضور ۷ یا ۸ ساله مسی علینژاد بسیار به اعتبار جامعه ما لطمه وارد کرده است! اما همچنان جزو بهترین جوامع مهاجر ایرانی هستیم. به دلیل تجربه شخصی که با مهاجران ایرانی در شهر و کشورهای مختلف داشتم عرض میکنم.
من در شهر نیویورک احساس غربت و انزوا نمی کنم، به دلیل شغلم و دوستانی که دارم. زندگی زناشویی موفق ۲۸ ساله و یک پسر ۲۶ ساله دارم مسلط به زبان فارسی حتی خیلی بهتر از دوستانی که شاید فقط ۸ سال است که مهاجرت کردند اما با لکنت فارسی حرف می زنند! پسر من متولد و بزرگ شده نیویورک است ولی بدون لکنت و روان فارسی را صحبت می کند.
با تمام اینها من و همسرم همیشه به فکر برگشت به ایران بعد از بازنشستگی هستیم بخاطر عشق شدید به ایران، خاک وطن و مردم شریف و مهربان ایران که قلب و جانمان هستند. روح ما در ایران در آرامش است.
اما دلم می خواهد به عنوان کسی که تجربه مهاجرت طولانی به نقاط مختلف دنیا داشته، یک نصیحت به دوستان که قصد مهاجرت دارند، چه رفت و چه مهاجرت معکوس بکنم، هرگز و هرگز پشت به فرهنگ و کشورتون نکنید. از گفتن عقایدتون نترسید.
من ۲۰ ساله بودم که مهاجرت کردم در اوج جنگ ایران و عراق زمانی که کل دنیا در مقابل ایران بودند، اما هرگز به هیچ کس اجازه ندادم به کشورم توهین کند و به ایرانی بودنم افتخار می کردم. از استاد دانشگاه گرفته تا همکلاسی و مردم عادی اگر کوچکترین اهانتی به کشورم می کرد محکم مقابل آنها با صدای بلند می ایستادم. هرگز در انزوا نبودم چنان محکم و با اعتماد به نفس حرف می زدم، که کسی توان مقابله با من را نداشت.
اعتماد به نفس و عشقم به ایران چنان قوی بود که من را گستاخ و دوستانم شجاع می نامیدند.
در دوران تحصیلات دانشگاهی که شرایط مالی دشواری داشتم گاهی دو الی سه کار در روز برای گذراندن امور زندگیم می کردم، حتی کارگری، ولی با غرور و افتخار سرم را بالا نگه میداشتم.
و به جرات می تونم بگم اصلی ترین دلیل موفقیت مهاجرتم در همین یک نکته بود.
وقتی شخصی برای خودش احترام قائل باشد، دیگران به ناچار حتی برخلاف میل خود به او احترام خواهند گذاشت. و بر عکس، هر کس به وطنش پشت کرد و از عزت و احترام کشورش کاست، دست به نابودی خود زده و هیچکس در دل به او احترام نخواهد گذاشت او بازنده زمان است. دیدم که میگم. شک نکنید.
پس چه در ایران چه در هر کجای دنیا که هستید محکم پای حرف خود بایستید و از عقیده تون دفاع کنید. اونچه از درون شما با قدرت و محترمانه گفته شود، در نهایت شنیده خواهد شد.
این شیوه من بوده است در زندگی، بخصوص این دو ماه اخیر و باعث شد که نه تنها در انزوا قرار نگیرم (با وجود مخالفتهای شدید اطرافیان با افکارم) بلکه هر حرف و مطلبی می نویسم با سرعت برق خوانده می شود و شک ندارم تاثیر خواهد گذاشت هر چند اندک ولی در آینده بیشتر خواهد شد. ایمان دارم...»
