این روزها ویروس کرونا به نحوی تو زندگی همه تاثیر گذاشته، از تعطیلی کار و مسافرت، تا دلتنگی برای عزیزانمون.
چیزی که مهمه اینه که تو این اوضاع تمام سعیمون رو داشت باشیم تا از این زمان استفاده بهتری کنیم و استرس رو از خودمون دور کنیم تا بعد این بحران لازم نباشه زمانی رو هم صرف درمان بیماری ها و اختلالاتی که این مدت گریبان گیرمون شده نشیم. بیماری هایی مثل وسواس، اضطراب، پنیک و حتی هیپوکندریا (خود بیمار انگاری)
مطلبی که میخوام باهاتون به اشتراک بذارم از سایت دکتر آقامیری متخصص مغز و اعصاب استخراج شده. ممنونم از همه پزشکانی که تو این اوضاع هر کدوم به نحوی سعی در بهتر کردن حال مردم دارن.
اگر خودتان درگیر این شرایط نیستید، ممکن است در اطرافیانتان کسی را دیده باشید که مدام از مبتلا بودن به یک بیماری خطرناک و بعضاً مسری می‌گوید. احساس می‌کند علائم آن را دارد و از تشخیص نادرست پزشکان متخصص که سلامت جسمی او را تأیید می‌کنند شکایت می‌کند.
به خصوص در این روزها با شیوع کروناویروس بیشتر شاهد این قضیه هستیم. خیلی از ما احساس تب و تنگی قفسه سینه می‌کنیم و هراس ابتلا به این بیماری رهایمان نمی‌کند.
افرادی مبتلا به هیپوکندریا ، از لحاظ جسمانی سالم هستند و صرفا به یک بیماری روحی به نام خودبیمارانگاری دچار شده‌اند.
خودبیمارانگاری یا هیپوکندریا، اصطلاحی در روان‌شناسی یا روان‌پزشکی است و به افرادی اطلاق می‌شود که از لحاظ جسمی سلامتشان ثابت شده است اما ترسی دائمی از ابتلا به یک بیماری خطرناک رهایشان نمی‌کند.
این افراد همواره در حال شکایت از درد‌ها و تکالیف فرضی هستند و با استرس و نگرانی بسیار، تلاش برای درمان خود دارند. از این رو این بیماری تحت عنوان اختلال یا سندرم بیمار خیالی نیز گفته می‌شود.
افراد مبتلا به هیپوکندریا اغلب به یک نوع وسواس فکری دچار هستند. این بیماران دائماً در مورد سلامت جسم خود مشکوک هستند و عملکرد بدن خود را غیر عادی می‌دانند.
زمانی می‌توان گفت که فردی به هیپوکندریا مبتلا است که نزدیک به ۶ ماه فرد با وجود تشخیص سلامت کامل از سمت پزشک متخصص، اصرار بر بیمار بودنش داشته باشد. این ترس فرد بیمار را دائما به مراکز درمانی مختلف می‌کشاند.
مبتلایان به هیپوکندریا کارکردهای طبیعی بدن را نیز نشانه‌ای از یک بیماری خطیر و درمان ناپذیر قلمداد می‌کنند و به عنوان مثال نسبت به علائم جسمی طبیعی زیر، واکنشی اغراق‌آمیز داشته باشند.
• اجابت مزاج
• تندی و کندی ضربان قلب
• عرق کردن
• خستگی
• سردرد عادی
• بی خوابی
• تب
• آبریزش بینی
• بی اشتهایی یا پر اشتهایی
• جوش
• دمل‌های کوچک
• گلودرد
اضطراب و افسردگی از دلایل اصلی این بیماری است. اما موارد زیر نیز می‌توانند عامل بروز این بیماری باشند.
• تجربه ناگوار در زمینه سلامتی دوستان یا اقوام نزدیک
• داشتن مادری بیش از حد نگران سلامتی او در دوران کودکی
• تفکرات سوگیرانه به معنای فاجعه‌انگاری تمام مشکلات ساده
• نفع ثانویه به معنی جذب حمایت و توجه
بیماران مبتلا به هیپوکندریا اغلب از مراجعه به پزشک سر باز می‌زنند. اما اولین قدم برای درمان این بیماری مراجعه به یک متخصص سلامت روان است.
در ابتدا لازم است وجود اختلالاتی مانند توهم یا روان‌پریشی و پریشانی بالینی یا اختلال عملکرد در فرد رد شود.
پیش‌فرض پزشک باید این باشد که ممکن است اختلالات ذهنی و روانی دیگری مثل انواع مختلف افسردگی، شیزوفرنی و … منجر به ترس و نگرانی‌های افراطی بیماری درمورد بیماری‌های جسمی شده باشد.
سابقه‌ی پزشکی بیمار، شکایت‌های او و معاینات و آزمایش‌های پزشکی مبنای تشخیص پزشک هستند. ممکن است این اختلال همراه با علائم حاد اضطراب یا علائم اختلال وسواس فکری-عملی بروز کند.
درمان‌گر‌ها با راهنمایی پزشک متخصص به بیماران کمک می‌کنند که کمتر علائم خود را جدی گرفته و درعوض تمرکز بیشاری روی اضطراب، استرس و افسردگی و ناراحتی روانی‌شان داشته باشند و در مورد آن‌ها بیشتر حرف بزنند.
درمان‌گر‌ها بیماران مبتلا به هیپ.کندریا را نسبت به این موضع آگاه می‌کنند که برای از بین بردن اضطرابشان راهکارهای درستی وجود دارد. همچنین به بیماران مبتلا به هیپوکندریا تکنیک‌های پرت کردن حواس و ریلکسیشن را آموزش می‌دهند تا بتوانند از نگرانی‌های بی‌موردشان دور شوند و بیشتر به سرگرمی‌های مورد علاقه‌شان بپردازند و زندگی باکیفیت‌تر و بهتری داشته باشند.
خودبیمارانگاری آشکارا تمایزاتی با نشانگان مونشهاوزن دارد. به این خاطر که در اختلال هیپوکندریا ، خود فرد به طور عمدی و آگاهانه قصد جعل علائم بیماری را ندارد و نسبت به آن تلاشی نمی‌کند.
منبع: https://dr-aghamiri.com
