در حوالی کوی بیمه، نرسیده به جاده مخصوص کرج درب‌هایی آهنی نشون از محل سابق کارخانه "شوکوپارس" رو میده. اسمی که برای خیلیامون یادآور شکلات‌‌های تیوپی و میکاست، همون نوتلای دهه شصتی‌ها.
اما اونچه از دید من گذشت فضای متروکه و رها شده‌ی اینجاست. فضایی که در اون غیر از تارعنکبوت‌های بزرگ و علف‌های هرزِ لابه‌لای سنگ‌ها، هیچ چیز زنده نیست، پنجره‌های شکسته و درهای نیمه‌باز. چشمم به صندلیهایی می‌افته که سالهاست خاک می‌خورند. در قسمت‌هایی از کارخونه شدت تخریب به‌قدریه که با هر قدم ترس از خالی شدن فضای زیر پام رو دارم، باقی‌مانده خوراکی‌ها رو روی زمین می‌بینم، پودر شربتی که من رو یاد شوق درست کردن شربت تو روزای کودکی‌م می‌ندازه.
به پشت‌بام می‌رسم، بلوک‌های بلند شهرک اکباتان از اینجا دیده میشن و زمانی که بوی شکلات داغ به جای گرد و خاک در این فضا می‌پیچیده رو تصور میکنم.
درست نمی‌دونم چی گذشته و چی میخواد بشه اما اونچه که در حافظه من می‌مونه همین متروکه خواهد بود.
شرکت شوکوپارس، از سال ۱۳۴۱ با اسم شوکومارس و تحت لیسانس شرکت آمریکایی مارس کارش رو شروع کرد و پس از انقلاب به شکلات پارس تغییر نام داد. این کارخونه در حال حاضر در شهرستان خرمدره (استان زنجان) فعالیت‌ش رو ادامه میده.
