در روزهایی که شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌ها بخش عمده‌ای از زمان‌مان رو به خود اختصاص داده‌اند، در دنیا بیماری همه‌گیری غیر از کرونا شایع شده که می‌تواند روی روابط انسان با دیگران و روال عادی زندگی اثر بگذارد و به اعتیاد بی‌انجامد.
"فابینگ" یک عارضه و به تعبیری بیماری فضای مجازی است که باعث می‌شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به رفتار و گفتار دیگران به تلفن همراه خود نگاه کنند.
اگر زمانی که با خانواده سر میز شام هستید سرتان را در تلفن همراهتان کرده‌اید و با کلمات مبهم به آن‌ها پاسخ می‌دهید گرفتار "فابینگ" (Phubbing) هستید. اگر وقتی که با دوست خود به کافه رفته‌اید و یکی از شما مدام گوشی تلفنش را چک می کند دچار این عارضه شده‌اید. یا در مهمانی ها و دورهمی های دوستانه که بعد از مدتی هر کس به تلفن همراهش مشغول می‌شود.
در بهار سال ۲۰۱۲ فرهنگ لغت Macquarie استرالیا و آژانس تبلیغاتی McCann گروهی از متخصصان زبان را گرد هم آوردند تا روی این پدیده‌ی رایج نامی بگذارند و آن‌ها این پدیده را فابینگ 'Phubbing' لقب دادند که بهترین عبارت فارسی مترادف برای این عارضه می‌شود؛ فردی که مرتبا سرگرم تلفن همراه خود است.
با پیشرفت این عارضه در بسیاری از کشورها کمپین‌های تبلیغاتی با عناوینی چون "نه به فابینگ" و "توقف فابینگ" برای آگاهی از این بیماری به راه افتاد و در آن لوگوی "فابینگ ممنوع" بر روی تیشرت، لیوان و.. چاپ شد تا توجه مردم به این آسیب مجازی بیشتر جلب شود.
فابینگ دارای درجه‌های مختلفی است و نشانی‌هایی دارد که در مراحل اولیه راحت‌تر درمان می‌شود. مثلا فرد مبتلا هرجا که برود به‌طور وسواس‌گونه دنبال پریز برق می‌گردد تا از شارژ تلفن همراه خیالش آسوده شود. از طبیعت گردی‌های طولانی نگرانی دارد، چون در آن‌جا به راحتی امکان شارژ گوشی خود را ندارد. بدون تلفن همراه خوابش نمی‌برد. فاقد تمرکز است و مکالمه و ارتباط مطلوبی با دیگران ندارد.
اگر شما هم این علائم را دارید، سعی کنید تلفن همراهتان در حالت «پرواز» و «مزاحم نشوید» یا سایلنت قرار دهید. با تنظیم گوشی در این حالات هنگام معاشرت، استراحت و غذا خوردن دیگر پیغام دریافت نخواهید کرد و کم‌کم ارتباط رو در رو با دیگران، مزه خوب یک غذا و خواب باکیفیت، لذت دیگری برایتان پیدا خواهد کرد.
در این راهکارهای درمان فابینگ را ملاحظه میکنید.
