اونچه که ما انسانهای ساکن زمین رو بیشتر از هر چیز به هم شبیه می کنه تسلط قوانین یکسان نهفته در طبیعت بر تمام ابعاد، اعم از جنبه ملموس و ناملموس مونه. تمام اجزای طبیعت بصورت لایه لایه طراحی شدند و این لایه ها نقش یک واسط برای تبادل اطلاعات یا یک هادی برای دریافت و انتقال اجزایی رو دارند که بنوعی حامل جنسی از پیام ها هستند که فارغ از دانش و آگاهی ما نسبت به اونها برای یک ابرسیستم ارزشمند و معنادار هستند و به مدیریت یک کل کمک می کنند، یک کل از جمله اکوسیستم های یک ابرسیستم که ما در هر کدوم جایی داریم و از اونها تاثیر می پذیریم بر اونها تاثیر میگذاریم و بنوعی توسط اونها هدایت حمایت و کنترل میشیم.
چند میلیون سال قبل انسان ها با یک چیپ اطلاعاتی که حاوی اطلاعات پایه ای و بنیادی برای ادامه حیات روی زمین بود زندگیشون رو در سطح ابتدایی آغاز کردند اونها زندگیشون رو بدون ابزارهای ساختنی آغاز کردند و به همین خاطر با تنها قابلیت های در اختیارشون یعنی حواس و توانایی مشاهده و تحلیل به تماشای رفتار طبیعت نشستند و از این طریق به رموزی پی بردند که از ابزارهای پیشرفته امروز بارها و بارها سریعتر عمل می کردند اونها در مسیر توصیف اون رفتارها به علوم و اعداد دست پیدا کردند و برای تجسم بخشیدن به اونها و استفاده دوباره و چندباره از قابلیت و کارکرد اونها در زندگی روزمره شون تصاویر، اصوات و دستگاه ها رو ساختند و از اون به بعد سرگرم دستگاه ها شدند و در نتیجه این تمایل و تمرکز امروز به محاصره حجم عظیمی از دستگاه های ساده و پیچیده دراومدند. استفاده افراطی از این دستگاه ها امروز پیچیدگی هایی رو به زندگی انسان ها آورده که از اون جمله میشه به تخریب ناخواسته اکوسیستم های طبیعی اشاره کرد. اکوسیستم هایی که خودشون حاوی اون علوم هستند و با در اختیار داشتن ابزارهایی با کارکردهای چندگانه، قابلیت هاشون رو به نفع تمام زیر سیستم هاشون طی سالیان به نمایش گذاشتند.
حالا انسان امروز که رموز زیادی رو میشناسه و نمیتونه از بهرمندی از اونها صرفنظر کنه و بر خلاف نسخه اولیه دست و پاهای چندان قوی ای نداره و لذت راحتی رو هم چشیده ، به فکر سبک تر شدن و رهایی از فشارهاییه که قوانین طبیعت به او تحمیل میکنه، از طرف دیگه از اونجا که این راحتی دیگه مثل گذشته کم هزینه نیست و اکوسیستم رفتارهایی رو به شکل سمپتوم های بیماری از خودش نشون میده، به دنبال شبیه سازی حقه های طبیعت به همون بی وزنی و نامرئی بودن روز اوله و این یعنی ما مسیر دیجیتالی شدن رو به اشتباه در پیش نگرفتیم، تلاش برای رسیدن به نوعی از یکپارچگی و هوشمندی که کمتر مشمول خستگی های حاکم بر بعد فیزیکال موجودات ساکن زمین که نتیجه تاثیر نیروی جاذبه نیوتنی و سایر قوانین فیزیک هست میشه و سطح بالاتری از هماهنگی رو با صرف انرژی کمتر به نمایش میگذاره، نوعی از بی وزنی از جنس اونچه که امروز ثمره بلوغ و تحول دیجیتاله تا اکوسیستم ها هم در این فرصت مجالی برای بازیابی توان اولیه یا Restoration پیدا کنند.
