محمدرضا شعبانعلی یکی از کسایی که وقتی چند سال پیش همینجوری وبگردی میکردم و دنبال یکی بودم که بهم بگه بیا فلان کارو راحت انجام بدهو هم خوش میگذره هم زبان انگلیسیت بهتر میشه پیداش کردم و بعد دیدم چه آدم حسابی هستش تو حوزه بازاریابی، مدیریت، فروش، مذاکره و توسعه فردی کلی مطلب و Road-Map داره و خیلیا میشناسنش و فقط من از این ماجرا عقب موندم یک سالی هست فایل های رادیو مذاکرشونو دانلود کردم و تو گوشم و از روی تنبلی هر چند وقت یه بار یکیشو گوش میدم
دیروز تو ماشین یکی از فایل ها اسمش “دهاتی” بود و گفتم بذار گوش بدم ببینم منظور چیه از اسم فایل که همون اول معلوم شد مصاحبه ای با مجموعه دهاتی جاده چالوس که همه اونجا بلاخره یه بستنی خوردن
اما چیزی که باعث شد این مطلب بنویسم نه خفن بودن مجموعه دهاتی نه خن بودن پولی که در میارن بلکه مهربونی و قصه گویی خوب آقای ایزد پل خوابی مدیر و مالک مجموعه دهاتی هستش
از اواسط این فایل صوتی آقای پل خوابی خاطره ای از فردی تعریف میکنن و با جزییات شمارو میبره به عمق داستان، قصه ی فردی از روستایی آسارای جاده چالوس که میاد تهران قصه یک خطی و کوتاهیه و من اگر بودم جوری خرابش میکردم که هیچکس واسش مهم نباشه این قصه ولی ایشون جوری تعریف کرد که من به شخصه حسابی تحت تاثیر بودم و همینجور که داشتم کنترل میکردم خودم که اشکم واسه داستانی که اصلا دردناکم نیست در نیاد و داشتم خودم فوش میدادم دیدم محمدرضا شعبانعلی هم ظاهرا اشکش در اومده و خیالم راحت شد که فقط خودم انقدر اشکم دم مشکم نیست
اما در کل حسودیم شد به محمد رضا شعبانعلی که نمیترسه از گریه کردن، به آقای پل خوابی واسه مهربونیش و نقشش تو اون خاطره و به خاطره قصه گویی بی نقصش این که راحت میتونه آدم ها رو غرق قصه کنه و باخودش ببره به هر جا که شخصیت اصلی میره و واسشون تصویر هارو بسازه و تحت تاثیرشون قرار بده، حسودیم میشه به خاطر مادی نبودن آدمها و یه عالمه حسودیه دیگه
