بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن است که بر روی سیستم عصبی مرکزی تأثیر می‌گذارد. این بیماری عموماً به طور تدریجی و پیشرونده پیش می‌رود و بر روی حرکت‌های عضلانی و سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد. نام این بیماری برگرفته از نام دکتر جیمز پارکینسون، پزشک انگلیسی است که بیماری را برای اولین بار در سال ۱۸۱۷ توصیف کرد.
علت اصلی بیماری پارکینسون هنوز مشخص نیست، اما باور می‌شود که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی نقش دارند. در بیماران پارکینسون، سلول‌های عصبی در قسمتی از مغز به نام مغز میانی (Substantia Nigra) که دارای نورون‌های تولید کننده دوپامین است، تخریب می‌شوند. این باعث کاهش سطح دوپامین در مغز می‌شود که تأثیرات مختلفی بر روی حرکت و عملکرد عصبی دارد.
علائم بیماری پارکینسون شامل لرزش، سفتی عضلانی، کندی حرکت، مشکلات تعادل و اختلال در کنترل حرکتی است. بیماران ممکن است با لرزش دست‌ها، پاها، صورت یا لرزش در قسمتهای دیگر بدن مواجه شوند. سفتی عضلات و سختی در حرکت نیز از علائم شایع بیماری پارکینسون است. علاوه بر این، کندی حرکتی و کاهش قدرت حرکتی نیز مشاهده می‌شود که ممکن است باعث مشکلات در انجام وظایف روزمره شود. اختلالات تعادل و عدم قدرت در کنترل حرکتی می‌تواند باعث سقوط و مصدومیت‌های مرتبط شود.
از آنجا که بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن است و هنوز درمان کاملی برای آن وجود ندارد، درمان‌هایی وجود دارند که می‌توانند علائم بیماری را کنترل کنند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشند. درمان‌های شامل داروها، فیزیوتراپی، درمان شناختی رفتاری و در برخی موارد جراحی مغزی می‌شوند. همچنین، تغییرات در سبک زندگی از جمله فعالیت بدنی منظم و تغذیه سالم ممی‌تواند به کنترل علائم بیماری پارکینسون کمک کند.
در نتیجه، بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن و پیشرونده است که تأثیر قابل توجهی بر روی حرکت و عملکرد عصبی دارد. با این حال، با رعایت درمان‌های موجود و تغییرات در سبک زندگی، می‌توان کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید و علائم بیماری را کنترل کرد.
