سرطان ذهن دارم
هر روز كلى خاطره تو مغزم قدم ميزنن و هرشب به شب نشينى مغزم ميان تا نذارن چشمام خشكى اين دنيارو حس كنه
نميفهمم چرا اينطورى ميشه
تا شروع ميكنى بايد تو فكر پايانش باشى
از همه اينا بدتر
وقتايى كه تنها ميشى تازه يادت مياد واس چى اتاقت اين شكليه
واسه ياد نگرفتن نداشتن داشته هات بايد كلى زمين خوردن بلد باشى
من به اين فكر ميكنم اگه من جاى زانوهام بودم اينهمه ميموندم ؟
بعد اينهمه زخم يه آخ طبيعيه
يا يه اخم
شايدم بايد برم
ولى اگه با رفتن درست ميشد كه الان حالم اين نبود
من كه خيلى وقته رفتم دنبالش
پس رفتن بى فايدست
بايد بياد
شايدم نه ...
