روزی که رانندگی غول نبود

بچه که بودم،همیشه فکر میکردم رانندگی مخصوص آدمهای خاصیه، مثل مردهایی که پدر چنتا بچه قد و نیم قدن، یا آدمای پولداری که ماشین براشون وسیله ی پز دادن بود و یا پدر و عمو و دایی هام که راننده تریلی بودن. فکر میکردم زور بازو میخواد، باید سنی ازت بگذره که بتونی رانندگی کنی!

و من با این تصورات بزرگ شدم و رسیدم به نوجوانی! دوره ای که هر غیر ممکنی برات ممکنه، دیگه آدما اونقدری که تو بچگیات بزرگ به نظر می رسیدن، بزرگ نیستن و لازم نیست برای دیدنشون بالا رو نگاه کنی!.

یادمه اون روزها یه روز که پدرم خونه بود همینطوری برگشتم گفتم بهم رانندگی یاد میدی؟ پدرم که اون روز حسابی سر حال بود بی مقدمه گفت:" لباس بپوش بریم."

یه لحظه احساس کردم زمان ایستاد و نفس تو سینه م حبس شد." واقعا قبول کرد؟ میخواد رانندگی یادم بده؟! " پلکی زدم تا برگشتم به تنظیمات کارخانه! مغزم دوباره به کار افتاد، خودمو از تک و تا ننداختمو بدون حرف دیگه ای پاشدم آماده شدم و همراه پدرم رفتیم به حاشیه شهر، یه جای خلوت که خیال هر دو تامون از اتفاقات احتمالی راحت باشه.

اون روز تنها کاری که من میکردم چرخوندن فرمان ماشین به این ور و اون ور بود و هر از گاهی ترمز گرفتن!

اما به اندازه همه روزهای زندگیم تصوراتم از رانندگی ترک ترک شد، رانندگی غول نبود، راننده ها هم همینطور!هیجان تو تمام سلولهام جولان میداد، چه لذتی داشت رانندگی!

تازه، شاگرد خوبی هم بودم زود یاد میگرفتم، هنوز صدای پدرم تو گوشمه که چطور تو همون جلسه دوم رانندگی یه احسنت جانانه ازش گرفتم، اونم موقعی که میخواستم ماشینو تو سرازیری روشن کنم و خوب از پسش بر اومدم.

اگه پدر من بخواد توی یه چیز ادعا داشته باشه، باید بگم تو آموزش رانندگی حرف نداره، اینو بعدا تو کلاسهای رانندگی با مربیای رنگارنگ فهمیدم، چیزی که مربی تو دو ساعت یادم میداد، پدرم تو ۵ دقیقه بهتر یادم میداد.

اولین تجربه من از رانندگی بیشتر از ۲۰ دقیقه شاید نبود ولی برای نصف روز سلول‌های تنم از رقص و پایکوبی نیافتادند.

حالا بعد ازگذشت ۲۵ سال از اون روز ، هنوز خاطره ش زنده س! بو داره و هنوز رنگهاش می درخشن. روزی که رانندگی مخصوص مردهای عیالوار و آدم‌های پولدار نبود...

#دنده_عقب_با_اتو_ابزار

ع