تو توییتر، اوضاع یه طوریه که حرف بزنی پارت می کنن. به نفع اینور بنویسی، اونوریا می زننت. به نفع اونور بنویسی، اینوریا می زنن لهت می کنن. مهم نیست آبی قرمز باشه، یا چپ و راست، یا بت من و سوپرمن یا بارسلونا یا رئال! در مورد اعتراضات بنویسی یا اغتشاشات! از حکومت دفاع کنی یا از مردم. حتی اگر وسط وایسی هر چی به ذهنت درست میاد رو بگی بدون اینکه طرف کسی رو بگیری، باز هم فحش می خوری.
یاد ویل مک کوی افتادم تو سریال نیوزروم. یه روزنامه نگار جنجالی که عمدتا بی طرف می موند و سعی می کرد طرف جمهوری خواها یا دموکراتا یا لیبرالا رو نگیره. تو سکانس فوق درخشان افتتاحیه - که اگر ندیدین حتما ببینین- وقتی وسط یه مناظره بی اهمیت دانشجویی، ازش می خوان که موضع بگیره، یه دفعه قاطی می کنه و تو پنج دقیقه طوفانی، جمهوری خواها و دموکراتا و لیبرالا و دانشجوها و کل سیستم آمریکا رو می شوره می بره هوا!
خیلی دلم می خواست الان تو ایران، تو رسانه هامون، آدم بی طرفی داشتیم که می تونست اینطوری همه رو با هم بشوره ببره پایین. ولی نداریم. نمی خوان که داشته باشیم و ظرفیت فرهنگیشو نداریم. همه ما یاد گرفتیم برچسب بزنیم. خودم اولیش. یه چیز دیگه اینکه اینجا ایستادن سر حرف درست هزینش بیشتر از اونوره. اونور اگر این شخصیت سریالی، حرفی بزنه که باعث برکناریش از یه برنامه بشه، صد تا برنامه دیگه استخدامش می کنن. ظرف رسانه ها و اقتصاد ایران کوچیک تر از این حرفاست...
نیوز روم ببینین رفقا..نیوز روم ببینین و یادتون باشه نه اینوری نه انوری فقط پنیر با بربری...چای شیرینم اگر بزنین تنگش بهترین صبونه دنیا میشه....
