پارکینسون(PD) نوعی بیماری مخرب برای سیستم عصبی است. طبق آمار ارائه شده، تا سال 2016 بیش از 6.1 میلیون نفر از مردم جهان از این بیماری رنج برده اند. معمولا سن ابتلا به PD، بالای 60 سال است اما تحقیقی در این مورد نشان داد که یک نفر از هر 10 نفر نیز قبل از سن 50 سالگی با این اختلال روبرو شده است.
ویژگی اساسی PD، سفت شدن عضلات، لرزش دست ها، اختلال در راه رفتن و اختلال در کنترل تعادل است. ضایعه پاتولوژیک اساسی بیماری پارکینسون، از بین رفتن تدریجی نورون های دوپامینرژیک در مغز میانی است. در حال حاضر هیچ درمان اساسی برای کند کردن روند از بین رفتن نورون ها یا توقف این روند وجود ندارد و حتی نمی توان کاهش دوپامین در مغز میانی را کنترل کرد.
در بسیاری از تحقیقات اپیدمولوژیک، گزارش شده است که رابطه معکوسی میان مصرف قهوه/کافئین و خطر پارکینسون وجود دارد. مصرف قهوه می تواند خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش دهد و به جرات می توان گفت که کافئین، عامل موثر در این بین است. البته در زنان، تعامل میان کافئین و هورمون درمانی به بررسی و مطالعه بیشتری نیاز دارد.
در اوایل سال ۱۹۶۸ نیز تحقیقی صورت گرفت که شامل دو گروه کم مصرف و پر مصرف قهوه بود. بعدها نیز تحقیقات مشابهی در اسپانیا، سوئد و آلمان صورت گرفت و رابطه معکوس میان میزان مصرف قهوه و خطر ابتلا به پارکینسون را بیشتر مورد تایید قرار داد.
همچنین متاآنالیزهای متعددی نیز صورت گرفت و از این دیدگاه پشتیبانی کردند که مصرف قهوه با کاهش خطر بیماری پارکینسون همراه است.
متاتحلیل ۲۰ تحقیق در سال ۲۰۰۲ نشان داد که خطر ابتلا به پارکینسون در افرادی که قهوه مینوشند در مقایسه با سایر افراد حدود ۳۱ درصد کاهش یافته است. حتی در برخی از این تحقیقات مشخص شد که میزان خطر ابتلا به پارکینسون در افرادی که تا چهار فنجان قهوه می نوشیدند حدود ۸۰ درصد کاهش پیدا کرده است.
