خلاقیت خوب است؟ قاعدتا خوب است اما نه لزوما، اما اشتباه نکنید بحثم بر سر خلاقیتِ کورنلیا فونکه در رمان دومش از تریلوژیِ سیاه قلب یا inkheart نیست، که مسلما خلاقیت باید در رمانی که برچسب نوجوانان را خورده راه یافته باشد، اگر چه این خلاقیت ها روایی است و تازه وقتی که داستان تکراریِ آدم خوب ها و آدم بد های کلیشه ای فونکه را به نقطه های اوجش میرسانید میفهمید که او چگونه خلاق است، چیزی که انتظارش را میکشیدید آنجا، در نقطه های اوج داستان نیستند، و داستان مدام چیزی را که وعده میداده از شما میدزدد و توی ذوقتان میزند. اما بحث ما بر سر این نیست، چرا که بحثش را کردیم و تمام شد!
بحث بر سر خلاقیت احمقانه ی خودم است، اینکه یک روز شدیدا دلم خواست رمان خیالپردازانه بخوانم و فانتزی، و در کتابفروشی چشمم افتاد به این کتاب جذابِ نشر افق، که البته جلد اول و دومش را برده بودند و فقط جلد دومش مانده بود و من هم آدمی نیستم که صبر کنم تا جلد اول از راه برسد یا به دنبالش راه بیفتم، این کتاب چشم من را گرفته میخرمش، و اصلا نمیدانم فونکه کیست، سیاه قلب چیست، و دنیای جوهر کجاست، پس یک خلاقیت داریم که به قاعده خوب است، سنت شکنی شده و کار جدیدی انجام گرفته است، قرار است داستانی را از 700 صفحه بعدش شروع کنم، و شروع میکنم.
اما آیا الزاما خوب است؟ مدام در حال خواندن این کتاب که روزی 100 صفحه اش را میخوردم و یک هفته کنارش میخوابیدم، به این پرسش فکر کردم که آیا این خلاقیت عاقبتی خوش به همراه دارد یا عاقبتی تلخ؟ آیا راضی خواهم شد یا خیر؟ و با خود به این نتیجه رسیدم که: اگر داستان را بفهمم، خوب است، اگر نفهمم بد. و فهمیدمش. تقریبا هیچ نیازی نبود تا برای درک کردنش جلد پیشین را بخوانم.
اما این خود سوالی دیگر به وجود آورد، اگر سه گانه ای هست که تو میتوانی آن را از جلد دوم بخوانی باز بفهمی اش، پس چه لزومی بوده اصلا جلد اولش نوشته شود؟ و اینکه اصلا آیا این دیگه سه گانه است یا کتابی مستقل؟ جواب ها اغوا کننده اند، میشود فونکه را ستایش کرد که دنباله ای نوشته که الارغم پیوستگی، مستقل نیز هست، یا اینکه بسیار میشود اورا مورد هجمه قرارش داد که چرا بیهوده کاری کرده است. و هیچ گاه یکی از این دو به زعم من درست نخواهد بود، هر دو امتیاز اند و هر دو کسر شان.
