در تیرماه 1399، الهیار ترکمن (معاون برنامه ریزی و توسعه منابع آموزش و پرورش) گفت: در ایران بیش از 12 هزار ساعت به دانش آموزان در نهاد آموزش و پرورش تدریس میشود! این رقم در کنار 8 هزار ساعت آموزش در کشورهای دیگر خبر از واقعیتی تلخ دارد؛ 12 هزار ساعت از عمر یک انسان در طول 12 سال از حساس ترین و مهم ترین سال های زندگی اش، امانت و سرمایه بزرگی است که وزارت آموزش و پرورش در دست دارد! اما آیا این وزارت به میزان ارزش سرمایه ای که در دست دارد، سعی لازم جهت رشد و پرورش انسان ها و انسانیت ها داشته است؟!
پاسخ روشن است؛ احصاء این موضوع نیاز به بررسی و آمارگیری گسترده ندارد. این امر روشنی است که غالب دانش آموزان پس از فارغ التحصیلی از مدارس از کوله بار سنگین و طاقت فرسای اطلاعات غیرنافع، هیچ استفاده ای در زندگی و روابط اجتماعی نمیکنند!
چرا 12 هزار ساعت تلاش مخلصانه دبیران و کادر آموزش و درس خواندن دانش آموزان این چنین کم ثمر است؟! چرا هر روز گرایش خانواده های متموّل برای ثبت نام فرزندان خود در مدارس غیرانتفاعی بیشتر میشود؟! در حالی که بیشتر این مدارس تبدیل به تجارت خانه ای برای سرمایه داری و سودافزایی شده اند تا نهادی برای تربیت بشر!
همه این ها در حالی است که سند تحول آموزش و پرورش چندین سال است که به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده و مورد موافقت وزارت آموزش و پروش هم قرار گرفته است اما به بسیاری از مفاد آن توجه نمیگردد!
ایرادات و ضعف های آموزش و پرورش فعلی را میتوان در سه رکن مهم خلاصه کرد؛ 1. انحراف در هدف گذاری آموزش 2. انحراف در روش آموزش 3. ضعف محتوای درسی
لازم است این سه رکن اساسی در آموزش و پرورش با هم جهت شدن با سند تحول آموزش و پرورش و اسناد بالادستی مثل قانون اساسی و سند چشم انداز و همچنین تفکر تمدنی و الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت مورد نقد قرار بگیرد و ارزش های کلان فلسفی و اسلامی در این حوزه تئوریزه شود.
در این میان نباید از حمله اسناد بین المللی در این حوزه غافل شد؛ اسناد مهاجمی همچون سند توسعه پایدار 2030 از راه های مختلفی برای نفوذ در ساختار حاکمیتی کشور استفاده میکنند و راه تحول به سوی اهداف انقلاب اسلامی را سد میکنند.
پس از گذشت چهل سال از تحقق انقلاب اسلامی و تجربه دولت ها و جریان های مختلف، این امر واضح است که برای علاح مشکلات و ضعف های کشور در تمام حوزه-خصوصاً آموزش و پرورش- فقط نیاز به نیروی انسانی مومن نداریم، بازوی دوم برای تحقق دولت اسلامی توجه به برنامه ها و راه حل های اسلامی و متناسب با بوم ایران است؛ نه اسناد و نظریات فرمایشی سازمان ملل و نهادهای بین المللی!
